_حالم بهم میخوره از اینکه تا میام عصبانیتم رو نشون بدم از چشمهام سرازیر میشن.

_آدمای غمگینی که یهویی میان سرشونو میزارن رو شونم تا ابد تو قلبم جا دارن.

_داشتم فکرمیکردم که چه فعل و انفعالاتی تو مغز آدما رخ میده که انقدر خوشحال میشن از همیشه رواعصاب ملت راه رفتن؛ اینکه همیشه درحال دورپنداری‌خودشون از بقیه و ذره ای حس همدردی نداشتن و با حالت تهاجمی برخورد کردنشون خیلی عجیبه. بابا خب دو دیقه این حالت تهاجمیت رو بزار کنار، دشمن فرضی نساز و دست از به‌مسخره گرفتن بردار نمیمیری که. باور کن بقیه هم آدم‌‌هستن نه یه‌مشت پشه مزاحم!

_ما جماعت زنده محکومیم به تن‌ها، به تعلق ها، به این حال نامعلوم؛ و روزها و شب‌ها باده را سرمیکشیم و سرمست خیره میشویم به جام هایی که پروخالی میشوند، تنفس میکنیم و میگذرانیم به امید رهایی از تن، میگذرانیم به امید دیدار دوباره او. به امید او.

_صفحه های کتابام اونقدری غرق نوشته های نامربوط شده که تا میام درس بخونم تالاپی میفتم تو یه دنیای دیگه، چه وضعشه آخه؟

یعنی خودش اذییت نمیشه از این حد دل سنگیش؟

_جدیدا چشمم داره رو بقیه آدما باز میشه و دلم میخواد به خودم بگم زن تو چقد احمق بودی که به خاطر تعهد های نانوشته اینارو ندیدی و الان چقدر برای همه‌چیز دیره.

_حقیقت اینکه رها کردن اون بخشی از من که توی تو جامونده سخته، و من در‌به‌در دنبال نجاتشم ،نمیتونم بزارم بری و بمیره، نمیتونم.

[ جدا الان نیاز دارم یکی گردن بگیره تموم اتفاقای اخیر رو و معذرت بخواد بابتش ]

_من که همه خودمو دودستی تقدیمت کردم، چجوری میتونی انقدر بد باشی؟