_لاقل بعد این‌همه فهمیدم هیچکس قرارنیست برای من دل‌بسوزونه، با زانوی غم بغل گرفتنم هیچی درست نمیشه خودت فقط باید به داد خودت برسی وگرنه توی باتلاق غم و زندگی غرق میشی.

_تو را بارها به یاد می‌آورم امّا نمی‌توانم به سراغت بیایم زیرا میان ما دردی اتفاق می‌افتد که با آن یک‌دیگر را می‌کُشیم.

_

_جدیدا وسط حرف زدن راجب علایق و احساساتم متوجه میشم اونا وجود خارجی ندارن؛ نمیدونم اونا از بین رفتن یا از همون اول وجود نداشتن درهرصورت خیلی ترسناکه که حتی مورد علاقه‌هات هم دیگه برات دوست داشتنی به‌نظر نیان، اصلا چیزی هم هست که قرارباشه من رو جدای احساسات مصنوعی و ادا خوشحال کنه؟ جداً نمیدونم. [کاش خودم رو پیدا میکردم، از گم شدگی مداوم خستم]

_من دارم کل زندگیم رو هدر میدم و هیچوقت نمیتونم واقعی باشم فقط چون ترس احمقانه ای به نام "دوست نداشته شدن" دارم.

_

[دچار دلتنگی نیابتی شدم]

_نه فقط در برابر انسان ها بلکه من تماما درمقابل خودم هم معذبم و احساس شرمندگی میکنم.

_ببخشید من دوکیلو بغل و میخواستم چقدر میشه؟ + بغل چجوری میخواید؟ _ فرقی نداره، فقط از اشک بدش نیاد چون من چشمام نشتی داره.

_تو دلت برای حرف‌های محبوسِ گفته‌نشده‌ت نمی‌سوزه؟

_