وقتی میخوام یه‌کاری بکنم و تهش یه‌چیزی کمه و چیزی که میخوام نمیشه یا به قشنگی و بی‌نقصی ایده‌هام نمیشه خیلی میره تومخم. اینجور وقتا دلم میخواد ازخودم متنفربشم که توی عملی کردن کارها خوب نیستم. دلم میخواد فقط فروبرم تولاک خودم و دیگه تا ابد هیچ‌کاری نکنم. و مرسی از کمالگرایی عزیزم که تو این روند بیشتر گندمیزنه بهم و مدام یادآوری میکنه که همیشه _ناکافی‌_ هستی و باید بابتش اعصابت خورد باشه.

_

کاش دیگه نباشم تا آدما یادم نندازن دوست‌نداشتنی‌ام. میدونید چیه؟ من حتی نمیتونم بگم آقا آره من الان ناراحتم. چون از هزارطرف و جهت مورد مواخذه قرارمیگیرم. بیشتر دوست نداشتنی میشم. خستم از گول زدن خودم خستم از همه و همه، کاش تموم میشدم دیگه نمیکشم.

پیشو.

_ پاسخ روح و بدنم به سرریز شدن هر حسی، گریه‌س. فرقی نمی‌کنه خشم باشه، یا غم. اشتیاق باشه یا درد. حسرت باشه یا رشد. کشف باشه یا وصال. از حد تحمل که خارج بشه گریه میشه و بعدش، سکوت و آرامش.

ما آدمایی هستیم که به‌خاطر چیزای احمقانه تا صبح خوابمون نمیبره، و وقتی صبح بیدار میشیم همه چی رفته، همه ی احساسات رقت‌انگیزی که اذیتمون میکرد کمرنگ میشه، آره یادمون میره، شاید هم ما میخوایم که یادمون بره تا بتونیم زندگی کنیم.

[من در این دنیا گمشده‌ام یا دنیا درمن؟]

انسان از آن‌چیزی که بسیار دوست میدارد، خود را جدا میسازد. در اوج خواستن، نمیخواهد. دراوج تمنا، نمیخواهد. دوست میدارد اما درعین‌حال؛ میخواهد که متنفر باشد. آدمیزاد امیدوار است که امیدوارنباشد.

این چندماه نیاز داشتم به این حبس کردن خودم تو خونه، الان هم حالم بهتره، هم آدمهارو بیشتر دوست دارم و هم دیگه رابطه های سمی درکارنیست. شاید خبری از تزریق یهویی حجم زیادی از هیجانات درکارنیست ولی دیگه خبری از اضطراب دائم هم نیست.