من از خواستن میترسم، میترسم بخوام و تو نخوای، میترسم بخوای و من نخوام، میترسم بخوام و خراب کنم، میترسم بخوام و خراب کنی، میترسم همه چیز بدتر شه، میترسم از خودم و تو. از آدما حالم بهم میخوره و حتی خودم هم، دیگه کشش روانی زندگی کردن با آدما رو ندارم و نمیدونم کی قراره خوب شم ولی میدونم اینجوری هم نمیشه ادامه داد. کاش یه نفر بهم میگفت باید چیکار کنم و راه درست رو بهم نشون میداد. یه راه واقعی، یه راهی خارج از توهمات توی ذهنم، یه راهی بیرون این دنیای غیر واقعی من.

چقدر دیگه باید بشکنی تا آدم بشی؟ دل بکن، دل بکن از هرچی آدمیزاده تا تموم نشدی.

وقتی به پیامایی که در حملات عصبی، احساسی، pms، پریود و.. دادم نگاه میکنم:

دنیا قرار نیست خوب بچرخه پس باید سعی کرد با بد چرخیدنش هم لبخند زد. مهم نیست که زمین داره کج میره تا وقتی که تو بهم بگی بیا باهم گریه کنیم، مهم نیست تا وقتی که میتونم سرم رو روی پات بزارم و انگشتات رو ببری لای موهام، مهم نیست تا وقتی که میتونیم باهم به زمین و زمان گیر بدیم و غر بزنیم، مهم نیست تا وقتی که هر بار قرار گریه میزاریم آخرش انقدر میخندیم که گریه هامون یادمون میره. آره من هر وقت دوباره تنها به اتاقم برمیگردم قلبم تیر میکشه، ولی فعلا هیچی مهم نیست جز گل آفتاب گردونی که قراره هر بار که از خواب پا میشم چشمم بهش بیفته. "مهم نیست که هیچکدوم تکه های پازل همدیگه رو تکمیل نمیکنیم"

امشب هم اینو گوش بدیم. "یه چیزایی هست که نمیدونی"

"و من بینهایت شیفته آن بوسه های ریزی‌ام که گهگاه بر تنم میگذاری"

برای یک و چهل و نه دقیقه شب قشنگه.

فقط دارم صبر میکنم تا بگذره و بگذره و همه چیز درست شه، تا بتونم واقعی باشم. حس میکنم تو یه صفحه سه در چهار گیر افتادم و زندگیم تبدیل به اشکال تک بعدی شده.

هر دفعه ذوقمو کور میکنی از اول ازت متنفر میشم، حداقلش من وقتی خوب نیستی سعی نمیکنم آشغال ترین ورژن خودم رو نشونشون بدم.