_ عمیقا از مسئولیت هایی که نسبت به هرکدوم از اطرافیانم دارم و خودم رو شدیدا موظف کردم که به عمل کردن بهش کوتاهی نکنم خیلی خستم، چه بسا مسئولیت هایِ معنوی بیشتر از مادی آزاردهنده هستن .
منِ‌من
_یکی از خصوصیات بارز وجودیِ من اینه که وقتی دلخور میشم از کسی تا خودش نیاد دلخوریم با هیچی برطرف نم
_خستم از این غم لامذهب که بدتویِ دلم رخنه کرده و فقط بالا پایین میشه .
_شعر واسم مثلِ شراب‌نابِ شیرازعه، هرچی بیشر ازش کام میگیرم بیشتر مست و خمارش میشم؛ مکمل روح و جریان‌دهنده احساسات عمیق .
_از سطحی پنداشتن مسائل عمیق و بلعکس، اونقدری حرص میخورم که دلم میخواد دونه دونه یِ موهایِ طرف مقابل رو بکنم .
منِ‌من
[ محبوبم، خیلی خری که برام _وجود فاضل نظری_ نمیخری ]
_میدونید؟ اینجور آدما که نسبت به حرفات عملی اهمیت میدن، ارزش میدن به حرفات؛ انگاری تو قلبت ستاره دار شدن، پین شدن،
جوری که تك‌تك رگهایِ وجودیت رو آلوده به لذت میکنن؛
*میزانِ به‌وجد اومدنم مشخصه ؟