دلم میخواد بی‌فکر باشم. هرچی راه ارتباطیه رو بزنم از این زهرماری پاک کنم و خاموش بندازمش یگوشه، در اتاقو ببندم پتو رو بکشم رو سرم و فقط دیگه به هیچ چیز و هیچ کس فکر نکنم. تا فقط برای چند لحظه سرم از "ای کاش ها/ اگه ها/نشد ها" خالی بشه.

"بغض های نشکن"

زهرا میگفت تو مشکلت اینه که بقیه رو نمیبینی، چشماتو بستی روی همه و بعد انتظار دیده شدن داری، اول چشمات رو باز کن تا شاید بلاخره دیدی، شاید بلاخره از این قفسی که توش گیر افتادی رها بشی. چقدر زهرا راست میگفت و چقدر من عاجزم که حتی نمیتونم چشمام رو باز کنم، حتی الان که خیلی دیر شده.

امید همونطور که نجات دهندست مرگبار هم هست و فرصت جدایی از آخرین وصله پینه هام بهتو ازم میگیره.

"و هربار که در آغوش کشیدمش تا توانستم اورا نفس کشیدم تا بویش را از خاطر نبرم"

تنها چیزی که الان میتونه حالمو خوب کنه حموم خونه خودمونه.

از کدوم حسرتم بگم؟ اینکه هرکاری کردم نشد؟ اینکه سرآخر هیچوقت نتونستم اونجایی باشم که میخوام؟ اینکه بالاجبار همش خودمو راضی از چیزی که هست نشون دادم؟ بخوام نخوام باید قبول کنم که هیچوقت نمیشه، من نتنها نمیرسم بلکه ادای رسیدن هم نمیتونم دربیارم. بارها تلاش کردم و بارها زمین خوردم و هیچوقت نفهمیدم مشکل از کجاست، زمین تا آسمونو عوض کردم ولی افاقه نکرد، انگار مشکل خود منم، خود موجودیت من و حل بشو هم نیست، انگار بندناف فاطمه رو با نصفه‌نصفه بودن و به مقصد نرسیدن بریده باشن. انگار از همون اول منو وسط یه جاده تاریک ول کرده باشن. ناقص و ناقص. انقدر دست و پا نزن.