برای من آدم‌ها سخت عزیز میشن، و درنهایت دست کشیدن ازشون هم سخت میشه. و من واقعا جای اینکه صبر کنم تا آدم های جدید واسم آیا عزیز بشن یا نه ترجیح میدم از کسی دست نکشم. و این دیدگاه مسخره بارها و بارها منو زده زمین. "و ای‌کاش همه چیز به همین سادگی بود"

از یهویی بودن زندگی همینقدر بگم که شب بهت میگن ساکتو بپیچ و صبح میبینی عه لب مرزیم که. حالا فک کن تو این هیری ویری وسط ظل‌آفتاب سرما هم خورده باشی.

حالا نمیشد یه"مرا ببوس، این جنگو کش نده"مون بشه؟

صمون نطلبیده ای که مراد شد.

"شد شد، نشد میرم کربلا"

در "نمیدونم دیگه باید چیکار کنم" ترین حالت ممکنم.

کاش بشه تموم کرد این بازه زمانی کوفتی رو که داره همه چیز رو داخل خودش گم میکنه.

یک سری آهنگ ها بهم حس زندگی رو میدن، حس زنده بودن، وجود داشتن و باعث میشن چند لحظه اون عینک سیاه سفید دیدن زندگی کنار بره و همه جا رنگی‌رنگی بشه.

"تو فقط زندگی کردن رو با مسابقه دادن اشتباه گرفتی"

انگار وارد یک هزار تو شدم، مسیر درست رو از ترس زود تموم شدن رها کردم و هی به خودم میپیچم از ترس اینکه اون بیرون تاریک تر از داخل هزارتو باشه، و ناشناخته‌تر. "با لبخند تموم شد، همون لبخندی که با یادآوریش هزار بار گریه کردیم"