این روزها عجیب شدم. انقدر که هرکاری میخوام بکنم مدام توی سرم میگم "لطفا عجیب نباش" حتی یک پیام دادن ساده و کنار هم گذاشتن چندکلمه کوتاه هم اذیت‌کنندست. انگار خودم رو بدجوری از دست دادم. دیگه نمیدونم باید چه شکلی حرف بزنم تا دوست داشته بشم، تا حداقل عجیب نباشم. آیا ناشی از مهرطلب بودنه؟ حتی این هم نمیدونم. حس میکنم من گم شده، و هربار که یک نفر این رو بهم یادآوری میکنه خشمگین میشم، از اینکه چرا نتونستم درست پنهانش کنم و انکار میکنم "نه من همینجام، به زودی خوب میشم" ولی درحقیقت میترسم، خیلی ترسناکه که هیچ چیز ثابتی درموردم وجود نداره، هیچ چیزی که من رو تعریف کنه. همه چیزهای قبلی دیگه وجود ندارن، و بقیه چیزها هم فقط نمایشی‌ برای عجیب نبودن هستن. گنگ حرف میزنم؟ میدونم و متاسفم. من دارم تمام تلاشم رو میکنم تا منی که گم شده رو پیدا کنم، قبل از اینکه کسی از حرف های عجیبم متوجهش بشه.گره های مغزم به طرز عجیبی کور شدن. نمیدونم چه حسی دارم و احساسات ساختگی جواب نمیدن. اونا میگن "هی فقط خودت باش" ولی من حتی خودم رو ندارم. میگن که "نباید اونقدر عجیب و متفاوت باشی ولی زیاد شبیه بودن هم خوب نیست" خیلی سخته این وسط خودت رو گم نکنی.

همیشه در کورترین نقطه های زندگی هم یک صدا در من میگفت که "بعدا میشه، فقط صبر کن" ولی وقتی یاد این میفتم که ممکنه هیچوقت نشه و زندگی با خیلی ها مهربون نیست انقدر میترسم و حس بیهودگی میکنم که یه جامپ ریز از پنجره‌مون نشه؟

"آره هنوز هم دلتنگ میشم، یه احمق دلتنگ"

هربار غبطه میخورم که اگر اونا تونستن چرا ما نتونستیم؟ اصلا مگه چی کم بود؟

/یه سری چیزا هدیه گرفتنش بیشتر مزه میده.

نقاشی کردن رو سر و کله آدما خیلی موردعلاقمه.

خداجونی نمیشه یه روز درمیون زندگی کنیم؟ هر روز خیلی زیاده که، چند ساعت فرجه بده لااقل.

گاهی وقت ها خیلی غصه فرصت هایی که سر ترسیدن از دست دادم رو میخورم. اما قول میدم دیگه از دستش ندم، در هرحال که قراره پشیمون بشم پس فقط انجامش میدم. "لازم نیست انقدرا هم به همه چیز معنی داد؟"

محبوبم پس کی با گل آفتاب گردون میای دنبالم که بریم دور دور؟

یه امروزم گریه کنیم از فردا دیگه فقط خودداری خودداری خودداری.