چند هفته پیش وقتی تازه رسیده بودم بین الحرمین، شگفت زده از دوراهی بین شمس و قمر هی مردد سر میچرخوندم سمت گنبد ها، نمیدونستم اول برم سمت کدوم حرم، از شدت شوق گریم گرفته بود و قفل شده بودم. یهو چندتا دختر از کنارم رد شدن و شنیدم که یکیشون میگفت"به خونه برگردیم" و همون لحظه ناخودآگاه این توی ذهنم تداعی شد که "خونه آغوش حسینه مگه نه؟" و این شد که اول رفتم پابوسی امام حسین.

زوال عقل فقط اونجا که میشینی برا یه احمقی دل میسوزونی که قلبتو سوزونده.

غبطه میخورم؟ بله قاشق قاشق.

من فقط یکم نیاز دارم از زیر همه چیز شونه خالی کنم تا زندگی آروم شه و بعد از اول شروع کنم.

فک کنم ایرانسل جدیدا تو بسته های نتش هوا میکنه.

"خوب نشد حال ما"

"تو منو اسراف کردی، کل وجودم رو"

"قد نری تقلب وجهك في السماء"