جوجوی خواب

آدمایی که آهنگاشون آهنگامه قلبمو دوبار میدزدن.

تاریخ خوندن اینجوریه که تا درس ۳ و ۴ آخجون بعد ۷ و ۸ میرسه به خوشگذشت بسه دیگه برو خونتون و الی اخرش به وای تموم شو سگمصب ارتقا پیدا میکنه.

مشکل تاریخی ملل مختلف ناتوانی در بس کردنه

کاش امروز تولد یکی بود کیک تولد میخوام

زندگی هر روز داره سخت تر میشه و من نمیدونم از کدوم سمت این دوراهی ممکنه زنده بیرون بیام.

حالا کاش دوراهی بود، هرکدومش میرسه به یه هزارتویی که آخرشو فقط خدا میدونه.

*/نه وقت دارم که به دلگیری هام بها بدم و نه دل و دماغ انجام کاری رو دارم، سرگردونم، انگار ولم کرده باشن بین آسمون و زمین، از صبحه که میرم و میام و به هرچی که چنگ میزنم اثری نمیزاره که هیچ از بی‌اثر شدنش هم دوباره دلم میگیره. پشتمم آخه گرم کسی نیست، اینجا دیگه فقط خودمم و خودم و چقدر من دوستش ندارم. بهم میگه که "آخرش نتیجه تلاش هات رو میبینی" و اصلا نتیجه چی هست؟ آخرش کی هست؟ و آیا نتیجه همون چیزی نیست که من ازش فرار میکردم؟ از صبحه که دارم "نازنین مریم" رو میخونم بلکه حواسم پرت شه از دنیا و تعلقاتش، نشد. دلم گلایگی میخواد که انقدر گذشتن و گذشتن و در حرکت بودن ایستادن رو کرده عقده برام. نه به آن روزهایی که ماه ها یک گوشه کنج عزلت برگزیده بودم و نه به این روزها. الان هم گفتم متوسل شم به نوشتن، لابد فکر های تو کله‌م خالی میشه دیگه، بعدش هم تا خدا چی بخواد. و به هرحال که شرح‌حال دادن آروم کننده هست و حداقلش دو سه دقیقه‌ای مغز انسان رو ساکت میکنه.

از روزهایی که زندگی کردن آسون‌تر بود، در کنار آدم هایی که بارها باهم خندیدیم و گریه کردیم.

روانشناسی روانیم کردی💞