«چرا امام حسن (علیه السلام) صلح کرد؟» زمانی که امام حسن (ع) تصمیم به جنگ با معاویه گرفتند، چهار هزار سرباز در برابر شصت هزار سرباز معاویه در اختیار داشتند. در این میان، توطئه های معاویه آن حضرت را چنان در غربت فرو برده بود که او به خود جرأت می داد برای ایشان پیامی بفرستد که: «فَاحْذَر أَن تَكُونَ‏ مَنِيَّتُكَ‏ عَلَى يَدَي رِعَاعِ النَّاس؛ بترس از این که افراد پست و بی هویت تو را به قتل برسانند!» در چنین شرایطی، امام حسن بر سر دو راهی قرار گرفت: یا جنگی را آغاز کند که در آن خود و یارانش بی ثمر به شهادت برسند و فاتحه دستگاه تشیع خوانده شود؛ زیرا معاویه همان گونه که توانست لعن بر علی (علیه السلام) را به عنوان یک فریضه در میان همه مسلمانان رواج دهد، می توانست لعن بر امام حسن را نیز ترویج کند. معاویه می توانست با ادامه چنین فتنه ای اسلام اصیل را نابود کند و آنچه خود می خواست به جای اسلام معرفی نماید. راه دیگر پیش روی امام حسن این بود که با خون دل، دندان بر جگر بگذارد و ملامت دوست و دشمن را بشنود تا زمینه ای فراهم آید که مردم به حدی از رشد فکری و فرهنگی برسند که بنی امیه را بشناسند و دریابند که آنان مسلمان واقعی و پایبند به احکام اسلام نیستند. امام حسن (علیه السلام) با توجه به شرایط فکری و فرهنگی جامعه، دغل بازی و حیله گری دشمن، راه دوم را برگزید. آن حضرت صلح نامه را به گونه ای تنظیم کرد که از همان روز نخست عقد آن، معاویه مخالفت و نقض عهد را آغاز کرد و از همین جا رسوایی معاویه و بنی امیه شروع شد. ۱۳۹۲/۰۵/۰۱ #امام_حسن (علیه السلام) #صلح #معارف_اخلاقی 🏴 @mesbahyazdi_ir