پدری، پیکر خونین پسرکش را چونان پرچمی از درد، به سوی آسمان بلند کرده؛ گویی که دارد دلش را به آسمان تحویل می‌دهد، چون زمین دیگر جایی برای فرزندش نداشت. فریادش به آسمان می‌رسد، نه از خشم، که از بغضی عمیق، از سینه‌ای سوخته که جز خدا پناهی ندارد. اینجا غزه است؛ جایی که پدران، فرزندان را به خاک نمی‌سپارند، بلکه به آسمان می‌فرستند. چون این جهان، خانه‌ی امنی برایشان نمانده. آسمان، آخرین پناه است؛ پناهِ کسی که همه چیزش را از دست داده و حالا، تنها سقف امنی که بر سرش مانده، آسمانی‌ست که خدا در آن گوش می‌سپارد. مردم غزه را دنیا رها کرده، به آسمان پناه برده‌اند... چرا که مردم غزه دیگر جایی در این کره زمین ندارند. #غزة #آسمان‌ #فلسطین @monem_ps

يادم نمیاد از اول جنگ همچنین ویدئویی رو در کانالم به اشتراک گذاشته باشم،چرا؟ #monem_ps

يادم نمیاد از اول جنگ همچنین ویدئویی رو در کانالم به اشتراک گذاشته باشم،چرا؟ چون دلم عمیقاً با دیدن چنین صحنه‌هایی می‌سوزد. تصویر کودکان معصومی که برای یک بشقاب برنج با هم تدافع می‌کنند، قلبم را به درد می‌آورد. من این جامعه را می‌شناسم، در این جامعه بزرگ شده‌ام و خوب می‌دانم این بچه‌ها و خانواده‌هاشان چه حسی دارند. خانواده‌هایی که در بیست سال گذشته، سخت‌ترین شرایط محاصره و جنگ را تحمل کرده‌اند، اما همیشه مصداق روشن آیه‌ی قرآن بودند: "وَ تَحْسَبُهُمْ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ"—آن‌ها را از شدت عزت‌نفس، بی‌نیاز می‌پنداری... اما امروز مجبورم این ویدئو را نشان دهم، چون فاجعه‌ای که در غزه جریان دارد، از مرز هشدار گذشته است. قحطی دارد به مرحله‌ی وحشتناکی می‌رسد؛ کمبود غذا آن‌قدر شدید است که مردم غزه حتی به یک وعده‌ی ناچیز در روز هم دسترسی ندارند—و وقتی می‌گویم "وعده"، یعنی چند قاشق برنج یا یک کنسرو... دو ماه است که هیچ محموله‌ی غذایی وارد غزه نشده، و آن مقدار اندک که در بازارها یافت می‌شود، به دلیل کمبود شدید، قیمت‌های سرسام‌آوری دارد. از همان روزهای اول جنگ، گروه‌های جهادی و مردمی در غزه با کمک آزادگان جهان—از جمله مردم غیور ایران—دست به کار شدند. آن‌ها با جمع‌آوری کمک‌های مردمی، مواد غذایی گران‌قیمت را تهیه می‌کردند و در تکیه‌ها برای مردم غذای گرم می‌پختند. اما رژیم صهیونیستی این تکیه‌های امید را هم نشانه گرفت. در سه ماه اخیر، این مکان‌ها به‌طور هدفمند بمباران شده‌اند، ده‌ها نفر از جوانان فداکار این تکیه‌ها به شهادت رسیده‌اند و چه بسیار کودکانی که با قابلمه‌های کوچک در دست، در صف غذا ایستاده بودند و زیر آتش دشمن جان باختند... تا امروز، ۶۰ تکیه‌ی اطعام وآبرسانی توسط جنگنده‌های اشغالگر بمباران شدند . آن‌ها می‌خواهند غزه را با گرسنگی و تشنگی تسخیر کنند—با محاصره‌ای که روزبه‌روز این سرزمین را به جهنمی غیرقابل سکونت تبدیل می‌کند. مردم غزه حالا نه فقط زیر باران بمب‌ها، که در سکوتِ قحطی و آب‌های آلوده هم می‌میرند.. #غزة #فلسطين @monem_ps

چند روز پیش در یکی از متن‌هام نوشتم که در غزه تنها سه بیمارستان نسبتاً فعال در نوار غزه باقی مانده بودند. دیشب ساعت ۲ بامداد، ارتش اشغالگر صهیونیستی دستور تخلیهٔ بیمارستان المَعمدانی، تنها بیمارستان فعال در منطقهٔ شمالی نوار غزه را صادر کرد. این همان بیمارستانی است که در اوایل جنگ، حیاط آن بمباران شد و ۴۰۰ کودک و زن بی‌گناه در این حمله کشته شدند—جنایتی که واکنش جهانی را برانگیخت. دیشب پس از صدور دستور تخلیه، ساختمان جراحی بیمارستان نیز مورد بمباران قرار گرفت. در ویدئوی بالا می‌توانید لحظات دردناک تخلیهٔ بیماران و مجروحان این بیمارستان را مشاهده کنید. از آغاز جنگ تاکنون، ۳۶ بیمارستان و ۱۶۲ درمانگاه و مرکز بهداشتی توسط رژیم صهیونیستی بمباران و تخریب شده‌اند. #غزة @monem_ps

دیشب، هنگام تخلیه اجباری بیمارستان المعمدانی، یک دختربچه به دلیل قطع اکسیژن دریافتی جان خود را از دست . @monem_ps

پدری در آستانه‌ی ابدیت در میانه‌ی جمعیتی بغض‌گرفته، پدری ایستاده؛ نه در میدان جنگ، که در صفوف نماز. شش‌تا کفن ، شش چراغ خاموش‌شده‌ی خانه‌اش، در برابرش آرمیده‌اند. با دستانی که هنوز پسرانش را در خود دارد، قامت می‌بندد. نفس‌هایش سنگین، اما تکبیرش استوار: "الله اکبر..." این‌جا، جایی‌ست که صبر به امتحان گذاشته شده، و ایمان معنا می‌گیرد. اشک، بی‌اجازه از گونه‌هایش سرازیر است، اما دلش محکم است؛ نه به‌خاطر بی‌دردی، که به‌خاطر باور. این پدر می‌داند، اگرچه تن‌های پسرانش بر زمین افتاده، روحشان در آسمان اوج گرفته است. مردم پشت سرش زمزمه می‌کنند، "الله اکبر..."؛ اما صدای او از دل سوخته‌اش برمی‌خیزد. هر واژه‌اش، زخمی‌ست که به زبان آمده، و هر تکبیرش، تکیه‌ای‌ست بر خدای مهربانی که در همین مصیبت هم حکمت نهاده است. او شکسته، اما فرو نریخته است. اندوه در نگاهش موج می‌زند، اما امید در قلبش روشن است. این‌جا پدر بودن یعنی؛ هم وداع کردن، هم دوام آوردن. هم گریه کردن، هم برخاستن. و او ایستاده است، نه در برابر سرنوشت، بلکه در آغوش آن. "إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ...". #غزة #فلسطین @monem_ps

#پدر تنها ماند 📍دير البلح @monem_ps

خبر خوب.. مقاومت غزه: مجاهدین ما با منفجر کردن یک خانه از قبل بمب‌گذاری شده، نیروهای ویژه صهیونیستی که به منطقه ابو الروس در شرق شهر رفح در جنوب نوار غزه نفوذ کرده بودند را به دام انداختند و در میان آنها کشته و زخمی بر جای گذاشتند. @monem_ps

منابع محلی در غزه : در حملات اخیر صهیونیست‌ها به چادرهای آوارگان، بمبی با علامت «ساخت ترکیه» (Made in Turkey) مورد استفاده قرار گرفته است. #غزة #فلسطین @monem_ps

عیوننا اليكِ ترحلُ كلَ يوم 🌿🇵🇸 چشم‌هایمان هر روز به سوی تو سفر می‌کنند. تو تلگرام همراه باشيد: https://t.me/monem_ps #قدس #فلسطین @monem_ps

دیروز نوتیفیکیشنی از واتساپ دریافت کردم، با تعجب دیدم برادرم یحیی پیام داده. یحیی، برادر کوچکترم، دانشجوی سال سوم رشته «الصحافة والإعلام» در غزه‌ست. رشته‌ای گسترده‌تر از خبرنگاری هستش و معادل دقیقی تو فارسی براش پیدا نکردم. تعجبم از این بود که یحیی خیلی کم پیش میاد به اینترنت وصل بشه یا پیام بده. حوصله‌اشو نداره. و البته، می‌دونید که در شرایط فعلی غزه، وصل شدن به اینترنت خودش صبوری می‌خواد و تلاش زیاد. پیامش این بود: «منعم داداش، اگه می‌تونی وارد سایت دانشگاه من بشی، کتاب‌های دروسی که برداشتم رو دانلود کن و برام بفرست.» دانشگاه یحیی، مثل خیلی از دانشگاه‌های دیگه‌ی غزه، از روزهای اول جنگ بمباران شد. از آغاز جنگ، محل تحصیل بیش از ۱۰۰ هزار دانشجو کاملاً نابود شده. اما چیزی که برام عجیبه اینه که با وجود این همه سختی، عشق به علم تو دل دانشجوها خاموش نشده، بلکه بیشتر هم شده. یحیی می‌تونست بگه: «من تو یه چادر زندگی می‌کنم، غذای درست‌وحسابی ندارم، جون خودم و خانوادم در خطره. اصلاً معلوم نیست یک ساعت دیگه زنده باشم یا نه. دانشگاه و کتاب و درس برای چی؟» و هیچ‌کس نمی‌تونست ازش ایراد بگیره. چون شرایط، واقعاً آخرالزمانیه. اما یحیی و هزاران دانشجوی دیگه هنوز باور دارن که دانش، یکی از قوی‌ترین سلاح‌ها برای دفاع از مقدسات فلسطینه. برای همینه که ارتش اشغالگر در ۷۶ سال گذشته، دانشمندان، شاعران و اساتید ما رو هدف قرار داده. و مدارس و دانشگاه‌های ما همیشه در صدر فهرست بمباران‌ها بوده‌ن. در این جنگ: - ۵۰۰ مدرسه و دانشگاه در غزه بمباران شده‌اند. - ۱۱۰۰ معلم و استاد دانشگاه به شهادت رسیده‌اند. - ۱۲۹۰۰ دانش‌آموز و دانشجو در این جنگ کشته شده‌اند. و با این حال، هنوز هم دانشجویان غزه با تمام وجود می‌کوشند تا مشعل علم را روشن نگه دارند... #دانشگاه #غزه @monem_ps

سلاح بی‌صدا: سواد در سرزمین اشغال‌شده در سرزمینی که بمباران، محاصره و اشغال بخشی از زندگی روزمره است، شاید کمتر کسی انتظار داشته باشد که «آموزش» و «سواد» همچنان در اولویت مردم باشد. اما مردم فلسطین، به‌ویژه جوانان، در برابر این تصور ایستاده‌اند. نرخ سواد در میان فلسطینیان — چه ساکنان کرانه باختری، چه نوار غزه و چه آوارگان فلسطینی — به طرز قابل‌توجهی بالاست. در میان بزرگسالان (۱۵ سال به بالا)، نرخ سواد حدود ۹۶٫۲٪ است. در میان جوانان (۱۵ تا ۲۴ سال)، این عدد به نزدیک ۹۹٪ می‌رسد. این آمارها فلسطین را در جایگاهی قابل‌مقایسه با کشورهای ثروتمند وپایدار منطقه مانند قطر، امارات و کویت قرار می‌دهد. در عین حال، فلسطینیان از نظر نرخ سواد از کشورهایی مانند مصر (۷۱٫۲٪)،(لبنان ۹۵٪) مراکش (۷۳٫۸٪) و یمن (۷۰٫۱٪) عملکرد بهتری دارند و با کشورهایی چون اردن (۹۸٫۲٪)، و عربستان سعودی (۹۷٫۶٪) در یک سطح قرار دارند. حتی فاصله‌شان با رژیم اشغالگر (۹۷٫۸٪) چندان زیاد نیست. یکی از نکات مهم دیگر، نقش پررنگ زنان در آموزش است، نرخ سواد زنان تقریباً با مردان برابر است و در برخی دانشگاه‌ها، تعداد دانشجویان زن از مردان پیشی گرفته؛ نشانه‌ای از آگاهی، پایداری و پیشرفت فرهنگی در جامعه فلسطینی است این سطح از سواد و تحصیلات، آن هم در شرایطی که مدارس و دانشگاه‌ها بارها هدف بمباران بوده‌اند، نشان می‌دهد که آموزش صرفاً یک نهاد دولتی در فلسطین نیست، بلکه بخشی از فرهنگ مقاومت و هویت ملی است. در سرزمینی که کتاب‌ها گاهی زیر آوار دفن می‌شوند، دانشهمچنان سلاحی بی‌صدا و مؤثر در برابر اشغال باقی مانده است. #فلسطین #غزه @monem_ps