کعبه افتاده به پایت سرِ راهت ، سر مَست پیرهن‌چاك و غزل‌خوان و صراحی در دست

کعبه وقتی که در آغوش خودش یوسف دید خود زلیخا شد و پیرهن صبر درید . . !

کعبه بر سینهٔ خود نام تو ای مرد نوشت : « ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه ؟ مَست از خانه برون تاخته‌ای یعنی چه ؟ »

راز خلقت همه پنهان شده در عینِ علی‌ست کهکشان‌ها نخی از وصلهٔ نعلین علی‌ست . .

روز و شب از تو قضا از تو قدر می‌گوید « ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر » می‌گوید !

واژه‌ها روی ابابیل لبت سجیل است ؛ دام بگذار که گنجشک تو جبرائیل است

نه فقط دست زمین از تو ، تو را می‌خواهد سالیانی‌ست که معراج خدا می‌خواهد

زیر پای تو به زانویِ ادب بنشیند لحظه‌ای جای یتیمان عرب بنشیند

وای اگر تیغ دو دم را به کمر می‌بستی وای اگر پارچهٔ زرد به سر می‌بستی :)

در هوا تیغ دو دم نعرهٔ هو هو می‌زد نعرهٔ حیدریه « أینَ تفرُّوا » می‌زد . .

بار دیگر سپر و تیغ و علم را بردار پا در این دایره بگذار ، عدم را بردار

بعد از آن که در کعبه پدیدار شدی یازده مرتبه در آینه تکرار شدی . .