بچہهامادریڪدورهےخاصے
ازتاریخهستیم ...
هرڪدومتونبریددنبالاینڪہ
بفهمیدمأموریتخاصِتون
دردورانقبلازظهورچیه!؟
شماالانوسطمعرڪہاید..!
وسطمیدونمینهستید..
بچهها...
ازهمیننوجوانےخودتونوبراۍ
حضرتمهدۍ؏ـج،آمادھڪنید...
-حاجحسینیڪتا
#امام_زمان
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
1.8M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
حالا خواهرم وظیفه شماچیست؟؟
😭😭
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
آنها چفیه داشتند…
تو چادر داری...!
آنان چفیه میبستند تا بسیجی وار بجنگند..
تو چادر میپوشی تا زهرایی زندگی کنی.. آنان چفیه را خیس میکردن تا نفسهایشان آلودهی شیمیایی نشود..
تو چادر میپوشی تا از نفسهای آلوده دور باشی..
آنان موقع نمازشب با چفیه صورت خود را میپوشاندن تا شناسایی نشوند..
تو چادر میپوشی تا از نگاههای حرام پوشیده باشی
آنان با چفیه زخمهایشان را میبستند..
تو وقتی چادری میبینی یاد زخم پهلوی مادر میافتی..
آنان سرخی خونشان را به سیاهی چادرت امانت دادهاند..
تو چادر سیاهت را محکم میپوشی تا امانتدار خوبی باشی..
#اللهمارزقناتوفیقشهادتفیسبیلک🙂
#حجاب
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
🔹 از نیروهای حشد الشعبی بود؛ بهش گفتم:«حاج قاسم را در یک جمله تعریف کن...
با صدای بلند فریاد زد حاج قاسم؛ عباس العراق...!»
#ابومهدی_المهندس
#حاج_قاسم
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
برکت زندگی از گفتن یک یا زهراست
بیمه عمر شدم، مادر سادات سلام ...
#میلاد_حضرت_زهرا(س)
#روز_مادر
#بر_همگان_مبارک_باد
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
چه اذن دخولی؛ «یَرَونَ مَقامی»
بخوان با شعف: «یَسمَعونَ کلامی»
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
رفقا همیشه یادمون باشه خدا برای نامحرم درجه بندی نکرده !
مثلا نگفته نامحرم فامیل از نامحرمی که تو خیابون از بغلت رد میشه نامحرمیش کمتره❗️
یا نگفته با نامحرم فامیل میتونی مثل خواهر یا برادر رفتار کنی ولی با غریبه نه
👈🏻برای خدا نامحرم غریبه و خودی نداره
چون هم نامحرم فامیل هواینفس داره...هم نامحرم غریبه❌
پس طبیعتا اندازه ی پوشش با نامحرم فامیل ونامحرم غریبه در یک میزانه✅
و همونطور که با نامحرم غریبه نباید شوخی کرد
با فامیل هم نباید...
اگه تا الان نمیدونستی از الان دیگه
رعایت کن رفیق
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
🌱قصه دلبری (4)
در اردوی مشهد ،سینی سبک کوکو سیب زمینی دست من بود و دست دوستم هم جعبه سنگین نوشابه.عزّو التماس کرد که سینی رو بدید به من سنگینه!.گفتم:ممنون مت خودم میبرم. و رفتم.از پشت سرم گفت:مگه من فرمانده نیستم؟دارم میگم بدین به من.
چادرم را کشیدم جلوتر گفتم:فرمانده بسیج هستین نه فرمانده آشپزخونه.
گاهی چشم غره ای هم میرفتم بلکه سر عقل بیاید،ولی انگار نه انگار.چند دفعه کارهایی را که میخواست برای بسیج انجام دهم،نصفه نیمه رها کردم و بعد هم با عصبانیت بهش توپیدم.هربار نتیجه عکس میداد.نقشه ای سر هم کردم که خودم را گم و گور کنم و کمتر در برنامه ها و دانشگاه آفتابی بشوم،شاید از سرش بیفتد.دلم لک میزد برای برنامه های((بوی بهشت)).راستش از همان جا پایم به بسیج بازشد.دوشنبه ها عصر،یک روحانی کنار معراج شهدا تفسیر زیارت عاشورا میگفت و اکثر بچه ها آن روز را روزه میگرفتند.بعداز نماز هم کنار شمسه معراج افطار میکردیم.پنیر که ثابت بود،ولی هرهفته ضمیمه اش فرق میکرد.، هندوانه،سبزی یا خیار.گاهی هم میشد یکی به دلش میافتاد که آش نذری بدهد.قید یکی دوتا از اردوها را هم زدم.
یک کلام بودنش ترسناک به نظر میرسید.حس میکردم مرغش یک پا دارد.
میگفتم:(جهان بینیش نوک دماغشه .آدم خود مچکر بین.)
در اردوهایی که خواهران را میبرد،کسی حق نداشت تنهایی جایی برود ،حداقل سه نفری.اصرار داشت:جمعی و فقط با برنامه های کاروان همراه باشید.ما از برنامه های کاروان بدمان نمیآمد، ولی میگفتیم:گاهی آدم دوست دارد تنها باشد و خلوت کند یا احیاناً دونفر دوست دارند باهم بروند. در آن مواقع،باید جوری می پیچاندیم و در میرفتیم .چند بار در این رفتن ها مچمان را گرفت.بعضی وقت ها فردا یا پس فردایش به واسطه ماجرایی یا سوتی های خودمان میفهمید.یکی از اخلاق بدش این بود که به ما میگفت فلان جا نروید و بعد که ما به حساب خودش زیرآبی میرفتیم ،میدیدیم به!
آقا خودش آنجاست،نمونه اش حسینیه گردان تخریب دوکوهه.رسیدیم پادگان دوکوهه.شنیدیم دانشجویان دانشگاه امام صادق عقرار است بروند حسینیه گردان تخریب.این پیشنهاد را مطرح کردیم.یک پا ایستاد که (نه،چون دیر اومدیم و بچه ها خسته ن،بهتره برن بخوابن که فردا صبح سرحال از برنامه ها استفاده کنند.و اجازه نداد.گفت:همه برن بخوابن. هرکی خسته نیست ،میتونه بره داخل حسینیه حاج همت.
باز هم حکمرانی.به عادت همیشگی ،گوشم بدهکارش نبود.همراه دانشجویان دانشگاه امام صادق ع شدم و رفتم.در کمال ناباوری دیدم خودش اونجاست.!
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
🌱قصه دلبری (5)
داخل اتوبوس،با روحانی کاروان جلو مینشستند. با حالتی دیکتاتورگونه تعیین میکرد چه کسانی باید ردیف دوم پشت سر آن ها بنشینند .صندلی بقیه عوض میشد،اما صندلی من نه.از دستش حسابی کفری بودم ،میخواستم دق دلم را خالی کنم.کفشش را درآورد که پایش را دراز کند،یواشکی آن را از پنجره اتوبوس انداختم بیرون.نمیدانم فهمید کار من بوده یا نه،اصلا هم برایم مهم نبود که بفهمند.فقط میخواستم دلم خنک شود. یک بار هم کوله اش را شوت کردم عقب.شال سبزی داشت که خیلی به آن تعصب نشان میداد،وقتی روحانی کاروان میگفت؛(باندای بلندگو زیر سقف اتوبوس نصب کنین تا همه صدا رو بشنون)،من با آن شال باندها را میبستم. با این ترفندها ادب نمیشد و جای مرا عوض نمیکرد.
در سفر مشهد،ساعت یازده شب با دوستم برگشتیم حسینیه.خیلی عصبانی شد اما سرش پایین بود و زمین را نگاه میکرد.گفت:(چرا به برنامه نرسیدین؟)عصبانی گذاشتم توی کاسه اش:(هیئت گرفتین برای من یا امام حسین ع اومدم زیارت امام رضا ع نه که بندِ برنامه ها و تصمیمای شما باشم.اصلا دوست داشتم این ساعت بیام،به شما ربطی داره؟)دقِ دلی ام را سرش خالی کردم.بهش گفتم:شما خانمایی رو به اردو آوردین که همه هیجده سال رو رد کردن .بچه پیش دبستانی نیستن که.)گفت:(گروه سه چهارنفری بشید،بعداز نماز صبح پایین باشین خودم میام میبرمتون.بعد یا باخودم برگردین یا بذارین هوا روشن بشه و گروهی برگردین.
میخواست خورش جلوی ما راه برود و یک نفر از آقایان را بگذارد پشت سرمان.مسخره اش کردم که (از اینجا تا حرم فاصله ای نیست که دو نفر بادیگارد داشته باشیم.کلی کَل کَل کردیم .متقاعد نشد.خیلی خاطرمان را خواست گفت برای ساعت سه صبح پایین منتظرش باشیم.به هیچ وجه نمیفهمیدم اینکه با من اینطور سرشاخ میشود و دست از سرم برنمیدارد،چطور یک ساعت بعد میشود همان آدم خشک مقدسِ از آن طرف بام افتاده. آخر شب جلسه گذاشت برای هماهنگی برنامه های فردا.گفت:خانمها بیان نماز خونه.
دیدیم حاج آقا را خواب آلود آورده که تنها در بین نامحرم نباشد.رفتارهایش را قبول نداشتم.فکر میکردم ادای رزمنده های دوران جنگ را در میآورد. نمیتوانستم با کلمات قلمبه سلنبه اش کنار بیایم.دوست داشتم راحت زندگی کنم،راحت حرف بزنم،خودم باشم.به نظرم زندگی با چنین آدمی اصلا کار من نبود.دنبال آدم بی ادعایی می گشتم که به دلم بنشیند.در
چارچوب در،باروی ترش کرده نگاهم را انداختم به موکت کف اتاق بسیج و گفتم:(من دیگه از امروز به بعد،مسئول روابط عمومی نیستم.خداحافظ!)
فهمید کادر به استخوانم رسیده.خودم را برای اصرارش آماده کرده بودم،شاید هم دعوایی جانانه و مفصل. برعکس،در حالی که پشت میزش نشسته بود،آرام و با طمأنینه گونه پر ريشش را گذاشت روی مشتش و گفت:(یه نفر رو به جای خودتون مشخص کنید و برید!)
نگذاشتم به شب بکشد.یکی از بچه ها را به خانم ابویی معرفی کردم.حس کسی را داشتم که بعد از سال ها نفس تنگی یک دفعه نفسش آزاد شود،سینه ام سبک شد.چیزی رو مغزم ضرب گرفته بود،((آزاد شدم )) صدایی حس میکردم شبیه زنگ آخر مرشد وسط زورخانه.به خیالم بازی تمام شده بود.
رهی خیال باطل!تازه اولش بود.هرروز به هرنحوی پیغام میفرستاد و میخواست بیاید خواستگاری.جواب سر بالا میدادم.داخل دانشگاه جلویم سبز شد. خیلی جدی و بی مقدمه پرسید:چرا هرکی رو میفرستم جلو،جوابتون منفیه؟بدون مکث گفتم:(ما به درد هم نمیخوریم).با اعتماد به نفس صدایش را صاف کرد:(ولی من فکر میکنم خیلی به هم میخوریم)جوابم را کوبیدم توی صورتش:(آدم باید کسی که میخواد همراهش بشه،به دلش بشینه).
خنده پیروزمندانه ای سر داد،انگار به خواسته اش رسیده بود:یعنی این مسئله حل بشه،مشکل شمام حل میشه؟.جوابی نداشتم .چادرم را زیر چانه محکم چسبیدم و صحنه را خالی کردم. از همان جایی که ایستاده بود،طوری گفت که بشنوم.(ببینید !حالا این قدر دست دست میکنید،ولی میاد زمانی که حسرت این روزا رو بخورید).زیر لب با خودم گفتم (چه اعتماد به نفس کاذبی).اما تا برسم خانه،مدام این چند کلمه در ذهنم میچرخید":((حسرت این روزا)).
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313
🌱قصه دلبری (6)
مدتی پیدایش نبود ،نه در برنامه های بسیج،نه کنار معراج شهدا. داشتم بال درمی آوردم .از دستش راحت شده بودم.کنجکاوی ام گل کرده بود بدانم کجاست.خبری از اردوهای بسیج نبود،همه بودند الاّ او.خجالت میکشیدم از اصل قضیه سر در بیاورم تا اینکه کنار معراج شهدا اتفاقی شنیدم از او حرف می زنند.یکی داشت میگفت؛ (معلوم نیست این محمدخانی این همه وقت توی مشهد چی کار میکنه!)
نمیدانم چرا؟یک دفعه نظرم عوض شد.دیگر به چشم یک بسیجی افراطی و متحجر نگاهش نمیکردم.حس غریبی آمده بود سراغم.نمیدانستم چرا این طور شده بودم.نمیخواستم قبول کنم که دلم برایش تنگ شده است،با وجود این هنوز نمیتوانستم اجازه بیاید خواستگاری ام.راستش خنده ام گرفت،خجالت کشیدم به کسی بگویم دل مرا هم با خودش برده.
وقتی برگشت پیغام داد میخواهد بیاید خواستگاری.باز قبول نکردم.مثل قبل عصبانی نشدم،ولی زیر بار نرفتم.خانم ابویی گفت:(دو سه ساله این بنده خدا رو معطل خودت کردی،طوری نمیشه که،بذار بیاد خواستگاری و حرفاش رو بزنه،گفتم:(بیاد ولی خوشبین بین نباشه که بله بشنوه. )
شب میلاد حضرت زینب س مادرش زنگ زد برای قرار خواستگاری. نمیدانم پافشاری هایش باد کله ام را خواباند یا تقدیرم؟شاید هم دعاهایش.به دلم نشسته بود.باهمان ریش بلند و تیپ ساده همیشگی اش آمد.از در حیاط که وارد خانه شد،با خاله ام از پنجره او را دیدیم.خاله ام خندید:(مرجان،این پسره چقدر شبیه شهداست).باخنده گفتم:(خب شهدا یکی مثه خودشون رو فرستادن برام).
خانواده اش نشستند پیش مادر و پدرم.خانواده ها با چشم و ابرو به هم اشاره کردند که( این دو تا برن توی اتاق،حرفاشون رو بزنن)با آدمی که تا دیروز مثل کارد و پنیر بودیم،حالا باید باهم می نشستیم برای آینده مان حرف می زدیم.
∞ 𝒋𝒐𝒊𝒏•• ↻♥️ ↯
⇨@rahrovaneshg313