[بیست و هفت روز و یک لبخند(:] زندگینامه #شهید_بابک_نوری_هریس✨🕊 #پارت_چهل‌ویکم حس می کنم بابک توی آدم هاست وداره نگاهمون میکنه. دختر رد می شود،وعطرش با گوشه ی مانتویش کشیده می شود روی صورتم. برادر بزرگتر،کیک به دست وارد می شود.دوربین ها زوم می شوند. صدای گریه از هر گوشه وکناری بلند می شود.از صدا وسیما آمده اند تا از متفاوت ترین جشن تولد گزارش تهیه کنند. بی گمان کسی چنین تولدی به خود ندیده.پدر نشسته جلوی دوربین واشک می ریزد. الهام با بغض می گوید:اولین سالیه که براش کادو نخریده ام. خبرنگار می پرسد: حس تون چیه الان؟ الهام لب جمع می کند وبا گردن کج می گوید:دل تنگ داداشم ام. اسم کوچه شان، بن بست پروانه است. لابد از سال ها قبل ،به کسی که مسئولیت نام گزاری این کوچه را برعهدل داشته، الهام شده بود که سال ها بعد،دراین کوچه ،پیله ی با ارزشی پیدا خواهد شدکه پروانه می شود واین بن بست را می شکند وبه سمت رهایی بال میزند. داخل کوچه که می شوی، میتوانی قامت بلند بابک را در لباس رزم ببینیکه سرتاسر در آهنی را پوشانده.انگار بابک تمام روز جلوی در ایستاده تا به مهمانهایش خوش آمد بگویدودر رابرای ورودشان باز نگه دارد. @rahrovaneshg313

[بیست و هفت روز و یک لبخند(:] زندگینامه #شهید_بابک_نوری_هریس✨🕊 #پارت_چهل‌ودوم مادر می‌گوید: از وقتی بابک شهید شده، خونه هیچ وقت خالی از مهمون نمی‌شه. من هم سعی می‌کنم میزبان خوبی باشم؛ آخه مهمون بابکم هستن. بچم از بچگی عاشق مهمونی و شلوغ بود. داخل حیاط که می‌شوم، روی موزاییک ها خیس و آب است. از شاخ و برگ گلهای شمعدانی و اقاقیا، قطره های آب می‌چکد. چند گلدان گل، لبه‌ی حوض، سمت راست چیده شده،و یکی دو گلدان گل، روی تخته شنای بابک که طرف چپم است،دیده می‌شود. عادتم شده هر بار که می آیم، کمی توی این حیاط کوچک می‌مانم و خیره میشوم به وسایل ورزشش. صدای کشیده شدن لاستیک هایی که بابک به مچ پاهایش می بست و دور تا دور حیاط می‌کشیدش، و صدای پای کوبیدنش وقت طناب زدن،هنوز از ذهن این حیاط باک نشده. مادر به استقبالم می آید. وقتی می‌بیند مشغول تماشایم، می نشیند روی پله، و می گوید: هر روز، هم باشگاه میرفت، هم اینجا ورزش می کرد. همیشه هم نوار مداحی میذاشت؛ اونی که سلیم به زبون آذری می‌خونه زینب ،زینب ،زینب... صداش رو بلند می‌کرد و دوتا لاستیک زانتیا رو می‌بست و پاهاش، و از این سرِ حیاط می کشید تا اون سر حیاط. بعد دراز می‌کشید رو این تخت، وزنه ها رو بالا می‌برد. گاهی وقتها می‌گفتم« بابک، آخی سن جاوان سان بالا! نقد نوحه قولاقاسی سان؟ بیدامجی شاد نوار گوی.»¹ ___ #ترجمه «¹. آخه تو جوونی،بچه!چقدر نوحه گوش می‌کنی ؟کمی نوار شاد گوش کن» @rahrovaneshg313

اینم رمان..✨🌱

مادر زهرا چه ها ک میکنه با دل بچه هاش..💔🙃

این عکسو باز کن لطفا...!!!!🙏🏻 اگھـــ اسم... عشقت بود عضو شو😄💛 ولی اگه نبود🙁🤍 عضو نشورفیق😔💔 #بادیدنش‌شک‌ندارم‌که‌دلتون‌واسش‌میلرزه(: ب عشقِ عِشقم عضو میشم:)) https://eitaa.com/rahrovaneshg313 ‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‎‎‌‎‌‌‎‎‎‎‌‌‎‎‎‌‎‌‎‌‌‎‌‎‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‎‎‌‎‌‌‎‎‎‎‌‌‎‎‎‌‎‌‎‌‌‎‌‎‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‎‎‌‎‌‌‎‎‎‎‌‌‎‎‎‌‎‌‎‌‌‎‌‎‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‎‎‌‎‌‌‎‎‎‎

سلام و رحمت.. حال شما؟!

از بعد از ظهری..ینی بعد اینکه این فیلمو دیدم..تا اذان مغرب همونطوری تو فکر بودمو گریم میگرفت..

﷽

✨🌱

[بیست و هفت روز و یک لبخند(:] زندگینامه #شهید_بابک_نوری_هریس✨🕊 #پارت_چهل‌وسوم می‌خندید که «یوخ، مامان!مونان چوخ خوشوم گلیر.»². بابک را تصور می‌کنم که دراز کشیده روی تخته،وزنه هارا بالا می‌برد و به اعتراض مادر می‌خندد. لابد مادر هم همین تصویر آمده توی ذهنش که قطره اشکی از صورتش قل میخورد پایین. به مادر گفته ام آذری بلدم و هر وقت که دوست دارد،آذری حرف بزند. حالا ساعت ها کنار هم می‌نشینیم،و مادر، آذری حرف می‌زند. اولین بار که الهام شنید، با تعجب به مادرش گفت«نیه تورکی دانشی‌سان؟حالی اولمور کی!»³؛ که مادر با رضایتی به دخترش نگاه کرد و گفت «یوخ، بابا!با شارر.»⁴؛که تصمیم گرفتم به خاطرش، آذری حرف زدن را هم یاد بگیرم. دست میگیرم به نرده، و از چهار پایه تا پله بالا می‌روم. کمتر از یک سال پیش، بابک، روی همین نرده ها نشسته بود و از این ور شیشه خیره شده بود به پدرش. خواهر و عمو ها و برادرها دوره‌اش کرده بودند تا در لحظه‌ی آخر، او را از رفتن منصرف کنند. بابک،گوشش به حرف های آن ها بود، و نگاهش به پدری که ظاهراً چشم به اخبار تلویزیون داشت؛ ____ #ترجمه «².نه، مامان! از این نوحه خیلی خوشم می‌آد.» «³. چرا ترکی حرف میزنی؟متوجه نمی‌شه که!» «⁴. نه،بابا!بلده.» @rahrovaneshg313

[بیست و هفت روز و یک لبخند(:] زندگینامه #شهید_بابک_نوری_هریس✨🕊 #پارت‌چهل‌وچهارم اما در دلش جنگی بر پا بود. آن شب، پاهای بابک برای خداحافظی به طرف پدر نرفته بود، و عوضش دویده بود سمت سوریه. نشسته ام توی سالن. تکیه داده‌ام به کاناپه‌ای که زمانی، جای ثابت بابک بوده. ده روز قبل از رفتنش، دندان درد شدیدی داشته. روی همین کاناپه دراز کشیده بوده که بردار و پدرش کیک به دست وارد می‌شوند. روی کاناپه، او را می‌بوسند و ۲۴ساله شدنش را تبریک می‌گویند. بابک برای شام نمی‌رود به آشپزخانه. امید می‌گوید:شام که نخوردی!دست کم بیا با کیک یه عکس بگیریم. بابک، همان جور که دستش را گرفته بوده روی صورتش، بلند می‌شود و میرود پیش خانواده‌اش. نزدیک شان که می‌شود، دست از صورتش برمیدارد و #لبخند میزند. دور تا دورِ این سالن پر شده از عکس ها و دیپلم های افتخار #بابک. مدال های قهرمانی اش در رشته‌ی کیک بوکسینگ¹،گوشه و کنار قاب ها آویزان است. تا حالا هیچ عکسی از بابک ندیده ام که در آن نخندیده باشد؛جز یکی !بابک در تمام فضای این خانه حضور دارد و از تمام زوایا، مشغول تماشا کردن‌مان است. «¹.ورزشی رزمی؛مرکب‌های کاراته، بوکس،و...» @rahrovaneshg313