مادر شهيد حسن منصور منصور خيلي وقت پیش ازم خواسته بود داستان شهیدش را بنویسم. فکر می کنم چند ماهی گذشت و من حتی خاطراتی که برایم فرستاده بود را نخواندم. حوصله نداشتم. اما وقتی مادر شهید از من داستان بخواهد نمی توانم رد کنم. حتی اگر وقت نداشته باشم . حتی اگر سرم شلوغ باشد. دلم نمی آید ننویسم . اصلا خجالت می کشم از مادر شهید ... باید بنویسم حتی اگر دیر بشود. دیر شد اما دیشب بالاخره داستانش را به عربی نوشتم. پشیمان شدم که چرا زودتر ننوشتم. مطمئنم که این داستان حال دل خودم را هم خوب می کرد این شهید وصیت نداشت. مادر شهید خیلی ناراحت بود. می گفت روز مادر جیب تمام لباس های شهید را گشتم شاید وصیتش را پیدا کنم. حتی جیب لباس نظامی سوخته اش را برای صدمین بار گشتم. هر چند می دانستم اگر وصیت داشت حتما به ما می دادند. دوست شهید گفته بود وقتی برادران رسانه برای ضبط وصیتش آمدند گفت لباس نظامیم گشاده مناسب نیست. باشه دفعه بعد. یک بار سرش شلوغ بود. یک بار نبود. هر بار یک اتفاق می افتاد. حتی وصیت کاغذی هم نداشت. دوستش می گفت یک بار که خواست وصیت کاغذی بنویسد اسرائیل روستا را زد و کاغذ و قلم هم به آسمان رفت. اما مادر دلخور بود می گفت چرا مثل دوستت علی نگفتی ما عاشق شهادتیم. چرا ضبط نکردی؟ چرا نگفتی راه ما راه خداست؟ چرا نگفتی لبیک یا نصرالله؟ می گفت می دانستم کلی وصیت نانوشته داشت. مثلا وقتی نماز اول وقت می خواند این خودش وصیت بود. اما من دلم می خواست ببینم. می گفت دلم می خواست مثل دوست شهیدش دستش رو بالا ببره و بگه "السلام علیک یا ابا عبدالله". می گفت روز مادر تمام کتاب های شهید رو زیر و رو کردم. حتی کتاب های دوره دبیرستان. شاید چیزی پیدا کنم. خبری نبود. گفت عصر روز مادر دلم حسابی گرفته بود که یک پیام از دوست شهید رسید. یک فیلم کوتاه. دوست شهید گفته بود این فیلم رو امروز تصادفی توی گوشیم دیدم. شهید همان جملاتی را گفته بود که مادرش می خواست "ما عاشق شهادتيم راه ما راه خداست گوش به فرمان فرمانده ها هستیم. لبیک یا نصرالله" دوستت دارم مامان ...

اول که این صحنه ها را دیدم خنده ام گرفت. بعد دیدم واقعا مصری ها دارند در بطری غذا می ریزند که باد مثل بطری های نقشه گنج آن را به ساحل غزه برساند. با هر بطری هم داد می زنند مردم غزه ما را ببخشید !!!! بعد عصبانی شدم. با خودم گفتم یعنی ملتی مثل ملت مصر قادر به اعتراض برای بازگشایی گذرگاه رفح نیست؟ یعنی نمی توانند همه با هم از اسکندریه تا قاهره به سمت گذرگاه رفح بروند؟ این همان ملتی نیست که در جریان بهار عربی و قیام های مصادره شده جهان عرب در برابر مبارک ایستاد؟‌ این همان ملتی نیست که به خاطر يكي شبيه محمد مرسي میدان رابعه را روزی رها نمی کرد؟ چادر زده بودند؟ چهار انگشتی های رابعة العدويه الان كجا هستند؟ همان هايي حاضر بودند براي يك سلفي به نام محمد مرسي به خاك و خون كشيده شوند حالا كجاي قصه اند؟ الازهر كجاي ماجراست؟ هنوز بزرگترین مشکلش نمایش چهره حضرت یوسف در سریال یوسف پیامبر است دقيقا؟ اخوان المسلمين کجاست؟ دلشان را به بطری های غذایی خوش کرده اند که مثل کارتون های جزیره گنج قرار است به مقصد برسد؟‌ جوان های مصری کجای داستانند؟ به همان تعدادی که چند ماه پیش برای برد تیم بارسلونا بود و یا رئال مادرید، دقیقا نمی دانم! اما به همان تعدادی که در خیابان های مصر جشن گرفته بودند نمی توانند به سمت گذرگاه رفح بروند؟ "مردم غزه ما را ببخشید"؟ اگر فارسی بلد بودند حتما این شعر سعدی را هم می خواندند. "تو نیکی میکن و در دجله انداز". از عذاب وجدان فرار می کنند یا لعنت و یا تمسخر تاریخ؟ دردهایمان کافیست. لا اقل دشمن را به ذلت و حقارت خود بیشتر از این نخندانید https://eitaa.com/revayatelobnan1403

امروز پست یک مصری را می خواندم. چه حس تلخی دارد این پست 🍃 قسم می خورم و خدا شاهد است که این اتفاق برای من افتاده است. زمان انقلاب مصر من در منطقه ای در ده کیلومتری غزه زندگی می کردم. روزهای اول انقلاب تمام نانوایی ها به دلیل قطعی برق و نرسیدن سوخت از کار افتادند. آن وقت ما نان پیدا نکردیم. یک روز صبح از دیدن ماشین بزرگی که با خودش نان سفید و خوبی آورده بود جا خوردیم. نانی که قبلا مثل آن را ندیده بودیم. نان ها را بسته بندی کرده بودند و به هر خانه ای رایگان از آن نان دادند. وقتی پرسیدیم این نان ها از کجا آمده اند گفتند هدیه مردم نوار غزه است این روزها که صحنه های قحطی را در شبکه های خبری می بینم صحنه ای تمام غزه را درگیر کرده و منجر به مرگ صدها نفر از ساکنان غزه شده است، صحنه های دردناکی که دل را خون می کند و اشک آدم را در می آورد. وقتی تمام عالم آنها را رها کرده ، امروز یاد آن ماجرا افتادم 🍃 به هر حال مصر تنها کشوری است که با نوار غزه مرز زمینی دارد و شاید اگر مثل جریان انقلاب های مصادره شده جهان عرب همه با هم به سمت گذرگاه رفح می رفتند شاید اتفاق دیگری می افتاد تلخ است که حتی الازهر بیانیه سابقش را هم حذف کرده. تلخ است که اخوان المسلمین فقط راه سوریه را بلد بود. تلخ است که حتی به اندازه مردم آن روستای مصری که ریختند شیخ حسن شحاته مصری را به جرم شیعه بودن در نیمه شعبان لگد مال کوچه های روستا کردند نیز حاضر به اعتراض به بسته بودن گذرگاه رفح نیستند. به جای آن برنج مصری در بطری می ریزند و به دریا می ریزند. بطری هایی که شنیده ام بر اساس جهت باد هرگز به سواحل غزه نخواهد رسید!

🍃 روایت یکی از مجروحان پیجر از لحظه انفجار را می خواندم . شاید در این لحظات آدم به هر چیزی فکر کند به بچه هایش، همسرش، به پدر و مادر پیرش، به کارهای نیمه کاره اش، به دردهای شدیدش و اين مجروح در اين لحظات سخت به چیز دیگری فکر می کرد ...🍃 🌸🌸🌸🌸 بعد از موج انفجار روی زمین افتادم. چند ثانیه بعد فهمیدم چه اتفاقی برایم افتاده. زخم هایم را دیدم. فکر کردم آن لحظات آخرین لحظات دنیا و اولین لحظات آخرت است. سمت قبله روی دیوار عکس امام خمینی بود. رو به سمت آن کردم. سعی می کردم با دقت روی تمام جزئیات عکس امام متمرکز بشوم . عکس امام همیشه باعث تمرکز روی اخلاص در کارها بود. اما در آن لحظات باعث آرامش بود. همانطور که تلاش می کردم بلند شوم سعی کردم از خونم روی عکس به نشانه وفاداری با خون بزنم. صورت امام خمینی روی دیوار آخرین چیزی بود که قبل از رسیدن به بیمارستان در حافظه دیداری من ثبت شده بود. به بیمارستان که رسیدم از هوش رفتم . خیال کردم کارم به سرانجام رسیده است و در آن لحظات چهره امام خمینی آخرین چهره ای بود که در ذهن من حاضر بود ...