مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِیٌّ مَولاه...» این ندای محمد(ص) است در هجدهم ذی‌الحجه سال دهم هجری که از ناحیه‌ای میان مکه و مدینه هنوز هم به گوش می‌رسد؛ ناحیه‌ای به نام «غدیرخم»، همانجا که دستان ولایت را بالا گرفت و «علی (ع)» را وصی خواند تا مفتاح امامت را به دستان او بسپرد و خط امامت را آغازگر باشد. غدیرخم شاهد بزرگترین حماسه تاریخ اسلام شد و جاودانه‌ ترین واقعه را برای امتداد رسالت به تصویر کشید. غدیر، تجلی خواست خداوند است و نشانگر دست ‌های بلندی است که انسان خاکی را به افلاک و ملکوت متصل می‌کند. امام رضا(علیه السلام) فرمودند:«کسى كه در روز (غدير) مؤمنى را ديدار كند، خداوند هفتاد نور بر قبر او وارد مى كند و قبرش را توسعه مى‏ دهد و هر روز هفتاد هزار فرشته قبر او را زيارت مى‏ كنند و او را به بهشت بشارت مى‏ دهند».[1] آری غدیر، ریزش باران الطاف رحمانی بر گلزار جان‌ های تشنه و ضمیرهای منتظر است تا با جریان امامت پیوند بخورند. آهنگ جاودانگی جهان نواخته شد آن دم که دستی جانشینِ دست دیگر شد و مسیر رسالت به امامت منتهی گشت. ‌ #عید-غدیر