...انسانهایی که درک بکنند که من جسم نیستم، من یک وجود دنیایی نیستم، من روح هستم، نفخه الهی هستم، این نفخه الهی باید آزاد بشود، این نفخه الهی در زیر وجود دنیایی مدفون شده است، دارد میمیرد، زرد و زار است، بدبخت است، این باید آزاد بشود، باید وجود دنیایی انسان جراحی بشود و این روح آزاد بشود، برخیزد و رستاخیزش فرابرسد، چند نفر هستند که حقیقت وجود خودشان را عبارت از روح بدانند و بعد بدانند آن مامایی که قرار است این روح را از رحم جسم بزایاند علی بن ابی طالب است؟ ...در اثر این درد اولاً انسان از دنیا سرد میشود، دیگر اگر به او بگویند بیا برویم به تفریح، بیا برویم قدم بزنیم، بیا برویم بنشینیم سر سفره غذا بخوریم... میگوید نمیایم، از همه اینها بدش میاید، بگویند بیا برویم بنشینیم و درجمع با هم صحبت بکنیم، میگوید نمیایم، از جمع سرد میشود، از دنیا، از لذت های دنیا سرد میشود. اگر انسانی را چنین درد روحانی فرا بگیرد ‌....