دیدارِ زهری با امام زمان(عج)🌱 امام زمان چه شکلی هستند و به زهری چه حرف مهمی را گفتند؟ زهری می‌گوید: من به دنبال یافتن امام بودم و بسیار به دیدار امام زمان(عج) اشتیاق داشتم. در این راه نیز پولِ زیادی از طریق سفر و حج رفتن هزینه می‌کردم و مشتاق به دیدار امام بودم؛ تا اینکه با مرحوم عمری، نایبِ خاصِ حضرت آشنا شدم و مدتی به ایشان خدمت کردم. بعد از مدتی باهم صمیمی شدیم و رفاقتی پیدا کردیم. یک روز از ایشان در مورد امام پرسیدم و گفتم آیا راهی است که بتوانم امام را ببینم؟ ایشان فرمودند: در دورانِ غیبت جایز نیست کسی امام را ببیند. من هم همین یک جمله را قبول کردم.. مرحوم عمری وقتی دیدند که من این حرف را گوش کردم، فردا صبح قراری را برای من گذاشتند؛ من هم صبحِ زود سر قرار رفتم. مرحوم عمری را دیدم که به طرف من می‌آیند و جوانی به همراهِ اوست که بسیار زیبارو است و بوی خوشی داشت؛ همچنین لباس و سر و وضعش شبیه تُجّار بود، حتی همیانی(کیسه) داشت همانطور که تجار همیان دارند. من نزدیک عمری رفتم و او اشاره کرد که ایشان همان کسی هستند که به دنبالش بودی و اگر سوالی داری از او بپرس. من هم رفتم و سوالاتی که در ذهنم بود را پرسیدم. همین‌طور که راه می‌رفتیم، به در خانه‌ای رسیدیم و امام خواستند که وارد خانه شوند. دَرِ این خانه خیلی ساده بود و جلب توجه نمی‌کرد. عمری به من گفت: اگر سوالی داری بپرس، چون وقتی امام وارد خانه شوند حق ورود به خانه را نداری! بنابراین من دوباره به خدمت امام رسیدم تا سوالی بپرسم ولی امام دیگر صدای مرا نشنیدند و وارد خانه شدند.. فقط این جمله را گفتند و آخرین جمله‌ای که امام زمان فرمودند این بود: ملعون و دور از رحمت خداست، کسی که نماز عشا را به اندازه‌ای به تاخیر بی‌اندازد تا جایی که ستاره‌ها به طور کامل دیده شوند! (منظور امام از نماز عشاء، نماز مغرب و اول وقت است که تا آسمان روشن است بخوانید، که اگر تاخیر شود و آسمان کاملا تاریک و سیاه شود، این آدم از رحمت خدا به دور است)! امام زمان(ع) دوباره ادامه می‌دهند: مورد لعن است کسی که نماز صبح خود را آنقدر به تاخیر بی‌اندازد که ستاره‌ها دیگر دیده نشوند و به حدی هوا روشن شود که ستاره‌ای در آسمان نباشد! * این حدیث، تاکید امام زمان را به نماز اول وقت نشان می‌دهد؛ که اگر می‌خواهی مورد رحمت خدا قرار بگیری باید نمازت را اول وقت بخوانی! ✍🏻حدیثی از کتاب «غیبت» شیخ طوسی که از محضر مبارک امام زمان(عج) می‌گوید. شیخ طوسی این حدیث را از مرحوم کلینی که صاحب کتاب اصول‌کافی است، نقل می‌کند و ایشان با چند واسطه از فردی به نام زهری بیان می‌کند.