✒ انسجام، امانتی الهی در لحظه‌هایی از تاریخ، مردم یک سرزمین ناگهان به بلوغی جمعی می‌رسند؛ اختلاف‌ها رنگ می‌بازد، دل‌ها به‌هم نزدیک می‌شود، و جامعه از چندصداییِ متفرق، به یک هم‌صدایی خالص می‌رسد. این لحظه‌ها گران‌بها هستند؛ لحظه‌هایی که خون و غیرت، درد و همدلی را کنار هم می‌نشانند و ملتی را از دل بحران عبور می‌دهند. اما آزمونِ بلوغ، فقط در روزهای سختی نیست. آزمون اصلی، وقتی‌ست که آرامش بازمی‌گردد. جایی‌که سکوتِ پس از بحران، زمینه را برای زمزمه‌های تفرقه فراهم می‌کند. همین‌جاست که قلم ونقد قلم باید حافظ بیداری باشد، نه ابزارِ کینه‌ورزی. نوشتن، اگر متعهد باشد، هرگز بذر بی‌اعتمادی نمی‌پاشد. صداقت دارد، اما زخم نمی‌زند. نقد می‌کند، اما نمی‌سوزاند. قلمِ آگاه، می‌فهمد که انسجام، تنها سرمایه روزهای جنگ نیست؛ امانتی‌ست از روزهای همدلی جنگ که باید در روزهای دیگر نیز نگه‌ داشته شود. بیایید بیاموزیم که حرمت وحدت، تنها به‌خاطر «ما شدن» نیست؛ به‌خاطر آینده‌ای‌ست که هنوز نیامده، اما بر شانه‌ی امروز ما ایستاده است. اگر روزی با هم جنگیده‌ایم، امروز باید برای هم بمانیم. نقد، لازم است؛ اما نه لزوماً و همیشه با صدای فریاد، بلکه با صدای فهم. با دغدغه، نه با تخریب. آن‌که امروز، بر طبل جدایی می‌کوبد، فراموش کرده که «ما»، چقدر سخت به این هم‌صدایی رسیده‌ایم. «انسجام، امانت خداست؛ بگذاریم در روزهای آتش‌بس، حتی بیشتر از روزهای آتش، با ما بماند.» ✍🏼رضـــا زارع🇮🇷🇵🇸 ✦*‌˚ ༘ ❃ ⊹ ˚₊·‌➳❥ ✿༉‧₊˚.༄*‌✧ 🇮🇷@AXNEVESHTESIYASI👈🏼دنبال کنید