آدم‌های خالص به چشمه می‌مانند. از خود لبریز می‌شوند و بی‌نام و بی‌جا، زلال و با صفا جاری می‌شوند. همه چیز و همه جا به آنها تعلق دارد و آنها به هیچ کجا تعلق ندارند. زیر پای ما حرکت می‌کنند. آلودگی‌ها را از سر راه می‌روبند و بدون هیچ حرف و حدیثی می‌روند و می‌آیند. آنها حیات‌بخشند و جاودانه...