پس از این حرمله تیری انداخت و حضرت عبدالله در آغوش عمو شهید شد. امام حسین (ع) نفرین کرد و گفت:اللهم اَمسِک عنهُم قطر السماء وامنعهم برکات الارض فان متعّتهم الی حین ففرقهم فرقاً و آجعلهم طرائق قدداً و لا ترض عنهم الولاة ابداً فانَهم دَعوَنا لینصرونا فَعَدوا علینا فقتلونا. (خدایا رحمت خویش را از آنان دریغ دار و از برکات زمین محرومشان گردان، اگر فرصت زندگی‌شان بخشیدی به بلای چندگانگی و تفرقه و پراکندگی گرفتارشان ساز و کینه و نفرت فرمانروایان بر آنان انداز و شعله ستیز و دشمنی میان آنان و حاکمانشان را هماره روشن گردان که وعده و پیمان یاری و همراهی‌مان دادند و سپس رویارویمان ایستادند و به جنگ با ما پرداختند.