عبدالصالح خیلی آرزوی شهادت داشت. همیشه به من میگفت برایم دعا کن. من هم دعایش میکردم. زمان خواندن خطبه عقد چون نمیخواستند کسی متوجه شود و کاغذ دم دستشان نبود، روی دستمال کاغذی نوشتند برایم دعا کن شهید شوم. دستمال را به من دادند و من وقتی نوشته روی آن را خواندم از ته دلم آرزو کردم که قسمت ایشان شهادت در راه خدا باشد. حاصل زندگی من با ایشان فرزند پسری است به نام محمد حسین که تنها یادگار شهید است. همسرم زمان خداحافظی بسیار برای تربیت محمد حسین سفارش داشت. از من خواست تا در تربیت محمد حسین سنگ تمام بگذارم. بسیاردوست داشت که محمد حسینش حافظ قرآن شود. طوری تربیت شود که مدافع اسلام و دین و اهل بیت شود. دلتنگ شهیدم میشوم همسرم هر هفته جمعه از جبهه با منزل تماس میگرفت. دوهفته آخر که دو روز در میان تماس میگرفت همیشه هم میگفت که همه چیز آرام  و امنیت برقرار است. نمیخواست که نگران اوضاع و احوالش شویم، با اینکه میدانستیم شرایط آنجا بسیار دشوار است. عبدالصالح در 14بهمن ماه 1394در منطقه رتیان با اصابت تیری به پشت سرش به شهادت رسید. بعد از شهادت همسرم بسیار دلتنگش میشوم، اما در عین حال از خدا آرامش، صبر و استقامت خواستم. خوشحالم که همسرم شهید شده و از حضرت زینب(س) صبر خواستم. صبری که به من عطا شده و امید دارم خانم نگاه خاصی به خانواده شهدای مدافع حرم داشته باشند. صبوری ما به خاطر مسیری است که همسران شهیدمان انتخاب کردهاند. آنها برای اسلام و دفاع از آن راهی شدند.