غلامعباس تنها فرزند پسر خانواده بود.اوبیشترین عشق را به امام بخشیده بودوارزوی زیارت امام را به دل داشت . با حسرت ، از سید شهداء وکربلا حرف می زد وهمیشه می گفت : افسوس که جوانان ایران در کربلا نبودند تا حسین فاطمه(س) را یاری کنند. این جان شیفته ، سرانجام در پاسخ به ندای حسین زمان ، آرامش وقرار خود را از دست داد وبی امان به صف مقدم رزم ومجادله با یزیدیان عصر شتافت . پیکر رشید او در عصر عاشورای 1404 هجری به تاسی از علمدار کربلا – که نام مبارک او نیز بر خود داشت – هدف تیغ نااهلان زمین قرار گرفت ودر جنگلهای اطراف میاندوآب به خاک افتاد . در وصیت نامه اش می خوانیم : «شما را به نماز ونیایش دعوت می کنم . جمعه وجماعت را ترک نکنید وبه ولایت فقیه جنگ زنید»