محمد هم در آغوش برادرش در جزيره مجنون به شهادت رسيد كه 14 سال پيكرش مفقود بود؛ حاج‌عبدالحميد هم در همين منطقه شيميايی می‌شود و بعد از شهادت محمد دچار موج‌گرفتگی هم می‌شود و در سال 88 به شهادت می‌رسد. حضرت آقا بعد از شهادت عبدالحميد، وقتی به خانه ما تشريف آوردند، فرمودند: «ايشان اگر مقامش از شهدای ديگر شما بيشتر نباشد، كمتر نيست؛ چون خودش را مطرح نكرد و به دنبال درمان‌های ديگر نبود» و فرمودند: «من حميد را از ته دل دوست می‌داشتم» كه اين فرموده ايشان را زير عكس عبدالحميد نوشتيم.
وی در پایان اظهار داشت: «فرزندانم طاقت ماندن در این دنیا را نداشتند و برای دفاع از خاک کشورشان جانشان را فدا کردند و اینک ما باید با صبر و گذشت راه شهدا را ادامه بدهیم.»