سال ۱۳۴۲ بود. علاقه خاصی به امام داشت. با این که سواد نداشت قدرت درک بالایی داشت. سخنرانی های امام را با دقت گوش می‌کرد و برای همه تعریف می‌کرد. در اوقات بیکاری یا منزل امام بود یا مدرسه فیضیه بود. یک روز آمد نانوایی به دنبالم گفت: داداش بیا می‌خواهیم به منزل امام برویم. با دوچرخه راه افتادیم و در طول راه برایم حرف میزد. چه حرف هایی! از دین و پایبندی به آن؛ از مبارزه و انقلابی بودن حرف زد تا به نصیحت کردن من رسید. با آن سن جوانش مثل پدر مهربان و دلسوزی گفت: مواظب چه چیزهایی باید باشم و از چه چیزهایی پرهیز کنم. آنقدر باحال و باصفا حرف می زد که نفهمیدیم کی رسیدیم. آنقدر زود رفته بودیم که هنوز درها بسته بود. با هم راه افتادیم به سمت شاه جمال و دوباره شروع کرد از ولایت می گفت. نمی‌دانم از کجا یاد گرفته بود! از سخنرانی های امام می‌گفت که امام فرمودند: اگر ولایت نباشد طاغوت است و اگر امر خدا نباشد طاغوت است. حرفهای آنهایی که برخلاف مسیر اسلام هستند را گوش نکنید. «صحیفه نور جلد ۹ صفحه ۲۵1» من که نمی فهمیدم چه می گوید. به زبان ساده به من گفت: مثلا اگر یک روزی برای خانه نان گرفته بودی و به تو گفتند: امام زمان ظهور کرده است؛ نگویی که بروم خانه نان‌ها را بگذارم و برگردم، از همانجا برو دنبال امامت. خودش هم این کار را کرد؛ وقتی شنیده بود آقا را گرفته اند، آمد منزل حلالیت طلبید و با سرو روی غرور به استقبال شهادت رفت. نامزدش گویی برای آخرین بار نگاهش می کرد!!