احمد كه پيش از اين چند بار به مناطق مختلف عملياتي رفته بود، مي توانست طي اين دوره برايش سخت باشد، اما اينگونه نبود و با كمال اخلاص و تواضع پذيرفت و براي آموزش نظامي به پادگان امام حسين(ع) رفت. احمد در اين اعزام تنها و كسي از بچه هاي مسجد جواد الائمه با او نبود. او اين بار امدادگر عملياتي بود و سرانجام در روز بيست و هشتم آبان سال 1362 بر اثر اصابت گلوله مستقيم دشمن در مرحله دوم عمليات والفجر 4 در بلندي هاي پنجوين به فيض شهادت رسيد. پيكرش تا 12سال مفقود بود و در خاك عراق ماند تا بالاخره در سال 1374 تفحص و به آغوش ميهن اسلامي بازگشت. شهيد احمد اميني طلبه بسيجي بي ادعا و مخلصي بود كه قلم روان و قلب پرمهري داشت. براي دوستانش نامه مي نوشت و در وصيت نامه اش با نثري شيوا و خواندني به انگيزه اش در رفتن به جبهه، براي تداوم راه شهيدان و تبعيت از ولايت فقيه توصيه نمود.