انصاری ضمن قاطعیت در انجام کار، بسیار متدین، متعهد و نگران بود که در دوران مسوولیتش حقی بر گردنش نباشد، او واقعا به مردم گیلان عشق می ورزید و همواره معتقد بود تا فردی گرسنه در گیلان باشد، سیر خوابیدن حرام است. در بعضی از نیمه شب ها با صدای گریه او مواجه می شدم و وقتی علت را جویا می شدم، می گفت: می ترسم در قیامت مولی علی(ع) از من سووال کند تو استاندار و والی استان بودی در حالیکه فقیر و مظلومی گرسنه سر بر بالین گذاشت، آنوقت چه جواب بدهم؟ مسوول دفتر وی نیز خاطراتی در این خصوص دارد. وی می گوید، هر شب بدون استثنا وی دستور می داد که ساعت 9:30 شب به بعد مقداری برنج، لوبیا، خرما و روغن را در کیسه ای تقسیم می کردیم و برای خانواده های دو، پنج و 10 نفره محروم می بردیم، عجیب بود، وی علیرغم این همه مشغله کاری و فکری می دانست در زیر کدام سقف و کدام چادر در اطراف رشت که خیلی کارتن خواب داشت، خانواده چند نفری زندگی می کند. خودش با ما می آمد و تا نیمه های شب ارزاق را تقسیم می کردیم، او اینگونه با مردم در ارتباط بود و به این کار عشق می ورزید. آدمی که در عرصه کار این اندازه قاطع و مقتدر بود، در عرصه کمک به محرومین این اندازه خاشع و عاشق بود.