رمز موفقیت شهید عارف در حفظ اخلاص و تعبد ایشان بود. قبل از رهبری هم این خلق و خوی در ایشان بود، حفاظت و مداومت بر نماز شب ایشان قابل تحسین بود. گاه مسافرتهای طولانی داشت، مثلاً هفده ساعت در مسافرت بود، اما با این حال از نماز شب غافل نمیشد و در طول 24 ساعت شبانه روز 3 الی 4 ساعت خواب داشت و با آن خستگی زیاد، نماز شب را ترک نمیکرد. در همه حال در سفر و حضر بر اقامه نماز شب تأکید فراوان داشت. سجدههای طولانی داشت و همچنین به دعای کمیل بسیار علاقمند بود و هر شب جمعه دعای کمیل میخواند.» یکی از دوستان دوران نجف شهید حسینی درباره روح تعبد ایشان اظهار میدارد: «در همان جوانی که با هم در حوزه علمیه نجف بودیم، تقوی و پرهیزکاری از سیمایش پیدا بود و هر گاه به زیارت قبر مولی الموحدین امام علی (ع) مشرف میشد و زیارت نامه میخواند، تا آخر زیارت نامه یکنواخت اشک میریخت. چنان با هیجان و سوز دل بود، که اطرافیانش را نیز منقلب میساخت