ولادت بابرکت عباس، در شهادت بی بدیل او معنا می شود؛ شهیدی از جنس آب و عطش. آنچه عباس را عباس کرد، تنها برادری اش نبود؛ چرا که در همان صحرا، برادران دیگر نیز برادری شان را اثبات کردند و در هماره تاریخ همواره این اتفاق افتاده است؛ بلکه راز اباالفضل شدن و عباسی بودن، بصیرت، امام شناسی و ولایت مداری عباس بود. آنچه عباس را ابالفضل کرده است نماد اقتدار حسین علیه السلام اجازه میدان ندارد تا در همیشه تاریخ بماند که: مطیع و رهروی واقعی امام و ولی امر، کسی است که داشته هایش را زمین گذاشته و مطیع آنچه باشد که رهبرش از او می خواهد و به آن خشنود می شود؛ و اگر خودش بی تاب رفتن و جنگیدن و دفاع از حریم و حرمت معصوم است، فقط بشنود که: «شما اگر بتوانید برای طفلان تشنه آب بیاورید» و او فقط بگوید: «چشم مولای من!»