عباس (ع) که خود را به فرات رسانده بود، مشک را پر از آب نمود و بدون اینکه قطره‌ای از آن آب را بنوشد، به طرف خیمه‌ها رهسپار شد و خطاب به نفس خود گفت:
یا نَفْس‌ُ مِن‌ْ بَعْدِ الحُسَین‌ِ هُونی
هذا الحُسَین‌ُ شارِب‌ُ المَنُون
الماجِدُ الحّرِ رَحیب‌ِ الصَّدْرِ
وَ بَعدَه‌ُ لا کنت‌ِ اَن تَکونی
وَ تَشرَبین‌َ بارِدَ المَعین‌ِ
اَتی بِه‌ِ اللهِ لِخَیر أمْر
تَـاللهِ ما هـذا فَعــال‌ٌ دیــنی
ای نفس! بعد از حسین خوار باش و بعد از او سزاوار نیست که زنده باشی.
این حسین است که مرگ را می‌نوشد و تو می‌خواهی آب سرد بنوشی؟
به خدا قسم این شیوه دین‌داری من نیست.