. ، آغازِ سفرِ پر از اندوه در هنگامه نوزدهمِ محرم، کاروانِ پر ستاره‌ی اهل بیت، از دیارِ کوفه، رهسپارِ شام شد. سفری که آغازِ فصلِ دیگری از مظلومیتِ خاندانِ عصمت بود. با شفاعتِ اقوام و قبایل، بانوانِ غیرِهاشمی که در صحرایِ کربلا، طعمِ اسارت را چشیده بودند، از چنگالِ ابن زیاد رهایی یافتند. اما سرنوشت، برای بانوانِ هاشمی، مسیری دیگر رقم زده بود؛ آنان بودند که بارِ سنگینِ اسارت را بر دوش کشیده و به سوی شام، سرزمینی پر از فتنه و کینه، روانه شدند... این خود، گواه است بر اوجِ مظلومیتِ آنان که رنجِ اسیری را با صلابتِ ایمان درهم آمیختند. ابن زیادِ ملعون، پس از آنکه سرِ مبارکِ شهدا را یک روز (و بنا به روایتی چند روز) در کوچه‌ها و محله‌های کوفه گرداند در نوزدهمِ محرم اسرا را به همراه مخضّر بن تعلبه‌ی جنایتکار و شمرِ پلید روانه شام کرد. همچنین دستور داد که امام سجاد علیه‌السلام را با غل و زنجیر، دست‌هایش را بر گردن ببندند و سوار بر شتر بی‌جهاز به‌سوی شام حرکت بدهند. این خود، اوجِ جسارتِ ستمگران و نمایشِ اوجِ صبر و بردباریِ امامی بود که بارِ امانتِ امامت را بر دوش گرفته بود.