این مادر شهید اضافه می کند: هرمز موقع رفتن گفت من می روم تا شهید شوم و یقین دارم شهید خواهم شد اما هرگز برای من گریه نکن نه تو و نه خواهرانم و نه پدرم، من برای حفظ سرزمینم می جنگنم و تو باید افتخار کنی. وی می گوید: هرمز اگرچه سن کمی داشت اما همانند پیرمردان مرا نصیحت می کرد حرفهای او بسیار زیبا و ارزشمند بود پدرش هرگز از او نرنجید. وی یادآور می شود: پس از شهادت هرمز پدرش بارها بلند فریاد می زد و دستش را برزمین می کوبید و می گفت ای کاش یکبار بی حرمتی می کردی تا امروز حداقل بگویم نامهربان بود. مادر شهید باباخانی می افزاید: پدرش بعد از شهادت هرمز دوام نیاورد او تحمل جای خالی هرمز را نداشت روزها در انباری نشسته و تا عصر سیگار می کشید هیچ چیز نمی توانست تسلایش دهد و عاقبت به علت ابتلا به بیماری درگذشت. وی اضافه می کند: هرمز در بین مردم روستا جایگاه خاصی داشت بزرگ و کوچک، مسیحی و مسلمان دوستش داشتند و می توانم بگویم محبوب قلبها بود به همین خاطر پس از شهادتش اسم پایگاه و مکانهای دیگر روستا را با نام او مزین کردند به همین خاطر است هر هفته وقتی بر سر مزارش می رویم مردم روستا همپای ما به سر مزار و کلیسا می آیند. مادر شهید هرمز باباخانی می افزاید: تاسوعا و عاشورا حال و هوای دیگری دارد از آنجا که از اول ما روزهای عاشورا و تاسوعا و ایام محرم سیاه پوش می شدیم با شهادت هرمز این عزاداری ما مضاعف شد دسته های عزاداری هر سال بر سر مزار هرمز سینه می زنند و ما نیز برای دستجات عزاداری نذری پخش می کنیم این کار هرسال ماست فقط یک سال مردم روستا نتوانسته بودند در ماه محرم بر سر مزار هرمز بروند آن سال و آن شب هرمز به خواب یکی از روستائیان آمده و گفته بود امسال سر مزارم نیامدید من دوست دارم هر سال از سر مزارم صدای یا حسین (ع) بشنوم. برادر شهید باباخانی نیز در ادامه این گفت و گو می گوید: راهی که هرمز انتخاب کرد راه امام حسین (ع) بود همانگونه که امام حسین (ع) همراه یارانش بر علیه باطل جنگید هرمز و همه شهدای میهن اسلامیان برای دفاع از سرزمینمان و ناموسمان مبارزه کردند. بنیس باباخانی ادامه می دهد: غیرت این مردان اجازه نداد آرام در گوشه ای بنشینند آنها شرف و هویتمان را حفظ کردند، شهدا از جان و مال و ارزشهایمان صیانت کردند.