پارادایم فرسایش چهار پیامد خطرناک دارد:
- فرسایش استقلال راهبردی؛ وقتی «پذیرش بیرونی» معیار تصمیم‌گیری شود، کشور برای اثبات حسن‌نیت، مؤلفه‌های قدرت خود را کاهش می‌دهد و بازیگر مستقل به مهره‌ای واکنشی تبدیل می‌شود.
- فرسایش تاب‌آوری ملی و اقتصاد شرطی؛ تعویق تصمیم‌های کلان به «اگرِ رفع تحریم» اقتصاد را شکننده می‌کند؛ سرمایه‌ها به سمت بازارهای غیرمولد می‌رود و با کوچک‌ترین تکانه خارجی، رکود و بحران عمیق رخ می‌دهد.
- فرسایش اعتماد و انسجام اجتماعی؛ چرخه وعده‌های بزرگ و سرخوردگی، بی‌اعتمادی و کاهش مشارکت سیاسی را به همراه دارد و تفییرات ضروری را پرهزینه می‌کند.
- فرسایش سرمایه انسانی و علمی؛ تقدم خرید فناوری بر خلق آن و رکود انتظاری، نوآوری و دانش را به حاشیه می‌راند؛ مهاجرت نخبگان افزایش می‌یابد و شکاف فناوری مزمن می‌شود.
📝متن کامل یادداشت را از این لینک بخوانید
@TasnimNews