‍ ➕ بازخوانی یک نگرانی پس از ده سال: آیا داده‎های آنلاینی که تولید می‎کنیم، کنترل مردم را تسهیل می‎کند؟ 🧑‍💻🕵️ 📌 ده سال قبل مطلبی با عنوان «چرا "من چیزی برای پنهان کردن ندارم" روش اشتباهی برای فکر کردن در مورد نظارت است» در وایرد منتشر شد که در آن نسبت به واکنش مردم به امکانی که داده‎های آنلاین برای نظارت بر عموم افراد ایجاد می‎کنند، هشدار می‎داد. آن زمان گوشی‎های هوشمند در حال قبضه کردن بازار تلفن همراه بودند و شبکه‎های اجتماعی و پیامرسان‎ها به سرعت در حال رشد بودند. 📌 مقاله این گونه آغاز شد: «بسیاری نمی‎دانند اگر چیزی برای پنهان کردن ندارند، چرا باید نگران نظارت باشند. با توجه به اینکه مدافعان نظارت همگانی همیشه استفاده ما از سرویس‌های جمع‌آوری اطلاعات مانند طرح تلفن همراه یا جی‌میل را به‌عنوان یک انتخاب معرفی می‌کنند. اگر همه اقدامات افراد تحت نظارت باشد، آنگاه از نظر فنی هر کسی برخی از قوانین مبهم را نقض خواهد کرد و آنگاه مجازات افراد صرفاً گزینش شده خواهد بود». 📌 «اما مشکل اساسی‌تر این است که زندگی در یک ساختار اجتماعی، مجموعه‌ای از خواسته‌ها و انگیزه‌ها را ایجاد می‌کند. دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم نه تنها بر آنچه که فکر می کنیم، بلکه بر نحوه تفکر ما تأثیر می گذارد، به گونه‎ای که گفتمان درباره سایر ایده‎ها مقدور نیست». 📌 اگر اکنون بخواهیم به دوران قبل از گوشی‎های هوشمند و شبکه‎های اجتماعی و سایر منابع عظیم تولید داده‎های شخصی از شهروندان نگاه کنیم آیا می‎توانیم جهان را متفاوت از آنچه الان هست به یا آوریم؟ چقدر این تغییرات مبتنی بر تکنولوژی بر طریقه زیست و تفکر ما سایه افکنده است؟ آیا آن کنترلی که جورج اورول در رمان ۱۹۸۴ نسبت به آن هشدار می‎داد این بار از دروازه لیبرال دموکراسی در حال وقوع است؟ @CogniPlus