هوالعزیز امروز در مدرسه‌ی فرزندم، یکی از معلم های با تعهد موضوع داعش و عملکرد حاج قاسم را مطرح کرده بود. عصر امروز در گروه مجازی مادر دانش آموزان، عده ای از این موضوع تند و تلخ شده و یکی از آن ها اعلام می کند که فردا به مدرسه رفته و اعتراض می کنم که روایت این موضوعات جنگی برای بچه ها ضرر داره. خوابشون نمی بره و [تکرر ادرار می گیرند و ...😊] خانم می گفت که چند نفر دیگه هم به اون فرد پیوسته و تقریبا جو حاکم بر گروه شدند. ایشان وارد بحث شده و قدری توضیح می دهد که بچه های دبستانی امروز با این همه ابزار رسانه آن قدر پرت نیستند که چیزی از حوادث منطقه ندانند. پس از چند لحظه نفر بعدی نیز همراه خانم می شود . نت قطع می شود تا همین ساعت ۲۲ در این لحظه که به گروه سر می زند، تعداد مادرانی که هم فکر ایشان بوده، از شمار افراد مخالف ایشان بیشتر شده و هر کدام نظراتشون رو داده اند. و از تب و تاب افراد مخالف هم کاسته شده بود. به عبارتی از حالت احساسی و روشنفکری به فاز واقع بینی گرایش کرده بودند. الغرض! در جنگ رسانه ای دانستن در درجه ی دوم اهمیت قرار دارد. آن چه برنده و بازنده را معلوم می کند، حضور و ابراز است. ✋ از طرف سیاووش 👌