انتخابات، عقلانیت انقلابی و چالش های پیش روی آن -۱‍ ♦️عقلانیت انقلابی، این نیست که افراد یا احزاب، از یک نامزد بُت بتراشند، مجنون وار در او بنگرند و جز زیبایی نبینند. بعد از آن هم، از سر غیرت، پنجه بر صورت دیگران بکشند، تخریب کنند، و افکار عمومی را بیازاراند و نسبت به اصل مشارکت، که نیاز و سرمایه راهبردی کشور است، دلزده کنند. 🔹می توان گفت که هیچ نامزدی، در جامع الاطراف بودن، قابل قیاس با رئیس جمهور شهید نیست. هر چند که شهید رئیسی هم، در زمان حیات، از تشکیک و تخطئه در میان برخی محافل سیاسی خودی در امان نبود. نقد منصفانه، مغتنم است، اما برخی تخطئه ها، بوی بد فهمی و ناسپاسی می داد. ♦️اکنون در آستانه انتخابات، باید کوشید تا بهترین و نزدیک ترین نامزد به تراز ها انتخاب شود. در عین حال توجه داشته باشیم که در میان نامزد هایی که تایید می شوند، ضعیف ترین ها و دور ترین ها نسبت به تراز ریاست جمهوری هم هستند؛ 🔹بنابراین، اگر افراد دچار کمال طلبی منفی و حمایت مطلق (الّا و لابد) از این یا آن نامزد شوند، ممکن است به جای مطلوب ترین، بدترین نامزد انتخاب شود. مثل انتخابات سال ۱۳۹۲ که کشور بعد از ۱۱ سال، همچنان با پیامد های خسارت بار آن انتخاب، دست به گریبان است. ♦️اما چالش سال ۱۳۹۲، فقط در تعدد نامزد های انقلابی نبود. برخی از آنان در حالی به تردید افکنی و تخطئه دیگر نامزد های خودی پرداختند که جبهه مقابل، از یک طرف، محمد رضا عارف را وادار کرده بود تا -ولو با ناراحتی شدید و اعتراض- به نفع حسن روحانی کنار برود؛ 🔹و از طرف دیگر، به کمک جبهه خارجی و امپراتوری رسانه ای دروغ و تحریف، گفتمان فریبی را بر ساخته بود؛ مبنی بر این که کلید گشایش مشکلات اقتصادی، در بستن با کدخدا (آمریکا) و واگذاری برنامه هسته ای است. ♦️به بیان دیگر، زیر ساخت گفتمانی (تلقی و ارزیابی کلی افکار عمومی)، به اندازه خود نامزد ها، بلکه حتی بیشتر از آنها، در تعیین جهت گیری و نتیجه انتخابات مهم است. موفقیت با کسانی است که در عین توجه به جذابیت های نامزد، توانسته باشد موج اجتماعی بسازند. 🔹چنین موجی -فارغ از درستی یا غلطی هر کدام آنها- در انتخابات های ۱۳۷۶، ۱۳۸۴، ۱۳۹۲ و ۱۴۰۰ ساخته شد و مسیر را برای نامزد پیروز هموار کرد. 💢ادامه دارد @IMANI_mohammad