اجازه می‌دم سرما تو جونم بپیچه. اجازه می‌دم وقتی تصویر این لبخند رو می‌بینم چشم‌هام ببارن و بغضم بشکنه. ترسِ اتفاقاتِ بزرگ‌تری توو دلم لونه کرده و قطع به یقین منُ از پا می‌ندازه. خدایا ما ظرف وجودیمون هنوز اونقدر‌ بزرگ نیست که طاقتِ همه‌ی اینا رو داشته باشیم. به دادمون برس...