✍ روایت متاکاگ از کتاب «روان‌شناسی هوش مصنوعی» 💠 آیا ممکن است که رازهای پنهان ذهن انسان را در مدارهای سیلیکونی جُست؟ آیا آن‌چه در آینه‌ی هوش مصنوعی می‌بینیم، تصویری دقیق از روان ماست یا تنها سایه‌ای فریبنده از آگاهی؟ کتاب «روان‌شناسی هوش مصنوعی» اثر تونی پرسکات، تلاشی هوشمندانه و جسورانه است برای پاسخ به همین پرسش‌ها؛ تلاشی که مرزهای علم روان‌شناسی و فناوری را درمی‌نوردد و خواننده را به ژرفای مفاهیم شناخت، ادراک و آگاهی می‌برد. 💠 پرسکات با نگاهی فلسفی، اما قلمی روان و علمی، ما را از مسیرهای پرپیچ‌وخم تاریخ هوش مصنوعی عبور می‌دهد؛ از ابزارهای منطقی ابتدایی تا شبکه‌های عصبی پیچیده‌ای که اکنون در تقلید از ذهن انسانی به مرزهای خیره‌کننده‌ای رسیده‌اند. اما دغدغه‌ی او صرفاً تکنیکی نیست؛ دغدغه‌ی او انسان است. او می‌پرسد: وقتی ماشین‌ها می‌آموزند، احساسات را شبیه‌سازی می‌کنند و حتی تصمیم‌هایی «شبه‌اخلاقی» می‌گیرند، آیا هنوز مرزی میان روان انسان و عملکرد ماشین باقی می‌ماند؟ در این کتاب، خواننده درمی‌یابد که هوش مصنوعی نه‌تنها موضوعی برای مهندسان، بلکه چالشی برای روان‌شناسان و فیلسوفان است؛ چالشی که ما را وادار می‌کند تا به مفاهیم دیرآشنایی چون آگاهی، خود، اراده، و حتی معنای زندگی، نگاهی دوباره بیفکنیم. 💠 پرسکات بی‌آن‌که در دام هیجان‌زدگی یا بدبینی بیفتد، تصویری متوازن از فرصت‌ها و تهدیدهای شناختیِ AI ترسیم می‌کند: از یک‌سو، قدرت شگفت‌انگیز آن در کمک به درمان‌های روانی، آموزش شخصی‌سازی‌شده و مدل‌سازی رفتار انسانی؛ و از سوی دیگر، خطر فروکاستن روان انسان به الگوهایی محاسبه‌پذیر و قابل پیش‌بینی. این کتاب، بیش از آن‌که پاسخ‌گو باشد، پرسش‌برانگیز است؛ و شاید ارزش واقعی‌اش، دقیقاً در همین دعوت به پرسشگری‌ست: به اینکه ما کیستیم، ماشین چیست، و آیا فاصله‌ی میان ما، تنها مسئله‌ای محاسباتی است یا حقیقتی وجودی؟ 🌐 متاکاگ | فراتر از شناخت