وَ قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: فِي صِفَةِ اَلْمُؤْمِنِ اَلْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْءٍ نَفْساً.يَكْرَهُ اَلرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ اَلسُّمْعَةَ طَوِيلٌ غَمُّهُ بَعِيدٌ هَمُّهُ كَثِيرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَكُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ اَلْخَلِيقَةِ لَيِّنُ اَلْعَرِيكَةِ ! نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ اَلصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ اَلْعَبْدِ. و در وصف مؤمن فرمود: «مؤمن، شادیش در چهره و اندوهش در دل است. سينه اش از هر چيز وسيع تر و نفسش از هر چيز خوارتر است. از برتری جویی و شهرت طلبی بیزار است. غم و اندوهش طولانی و همتش بلند است. سکوتش بسیار و وقتش مشغول است. شکرگزار و صبور است. غرق در تفکر و اندیشه است. در مورد نیازش بخیل است. اخلاقش آسان و رفتارش نرم است. نفسش از سنگ سخت تر و در برابر بنده خدا، ذلیل تر است.» -حکمت ۳۳۳ نهج‌البلاغه #قطره #مولانا_علی