چهارم شعبان که می‌شود ، ماه در پس ابر نهان می‌گردد تا قمر منیر بنی‌هاشم(ع) در آغوش علی مرتضی(ع) عالم را روشنایی بخشد. عباس(ع) می‌آید تا با آمدنش دست استغاثه همه عالم، به سوی دست‌هایش باشد و امشب او می‌آید تا ادب در برابر قامت هاشمی‌اش زانو بزند؛ مادامی که حسین(ع) را یاور است و برادری پیش حرمت نگاه بانجابتش، به تعبیر می‌رسد. عباس می‌آید تا فرات، موج موج شرمندگی را در قطره‌های آب منعکس کند و نام ام‌البنین علیها السلام را تا قیامت بر پاکی شیری که بر او نوشاند، گواهی دهد. امام سجاد(ع) فرمود: «عباس(ع) را نزد خداوند منزلتى است كه در روز قيامت همه شهيدان بر آن رشك مى‌برند».[1] کسی که صدق گفتار و صلابت رفتار و ایمانش هر آینه او را به حیدر(ع) نزدیک می‌کرد و دشمن از هیبتش در هراس و بیم بود. حضرت عباس(ع)، جمال ظاهر و کمال باطن را توأمان داشت و سیمای ظاهرش به حدی زیبا و نورانی بود که ملقّب به قمر بنی‌هاشم شده بود. امام جعفر صادق(ع)، عمویش حضرت عبّاس(ع) را با وصف عرشی «عبد صالح» می ستوده و می‌فرمود: «اَلسَّلامُ عَلَیکَ اَیهَا الْعَبْدُ الصّالِحُ» امام صادق (ع) میفرماید: «عموى ما، عبّاس، داراى بينشى ژرف و ايمانى راسخ بود. همراه با امام حسين(ع) جهاد كرد و نيك آزمايش داد و به شهادت رسيد»[2] و حال سالروز میلادش حرمتی بر تقویم شد تا «روز جانباز» هویت گیرد و بهانه‌ای پُر بها شود برای تکریم مقام کسانی که عباس‌گونه برای حراست از خاک و دین و شرافت پیشگام جبهه‌های حق علیه باطل شدند. و سلام بر او که دستانش براتی‌ست برای شفاعت و حاجت روایی در پیشگاه معبود... سالروز میلاد باب‌الحوائج، قمر بنی‌هاشم، حضرت عباس(ع) و روز جانباز گرامی باد.