『شھید محـمدحسین محمدخآنے』
روایـتی‌از"ط":)🧡💛
یـادم‌نمی‌رود.خـودمانی‌تـر‌که‌شـده‌بـودیم،می‌خـواسـتم‌دستـش‌بنـدازم.بهـش‌زنـگ‌زدم:«می‌خـوام‌بیـام‌ریشـت‌رو‌اتـو‌بـزنـم.»بی‌معطلی‌گفـت:«پـاشو‌بـیا.»کـم‌نـیاوردم.رفـتم.غـش‌غش‌می‌خنـدید.اتـورا‌که‌می‌گذاشـتم‌زیـر‌ریش‌هـایش،دود‌بلنـد‌می‌شـد.عزّوناله‌کرد:«هـر‌مـدلۍ‌می‌خـواۍ‌اتـو‌بـزن،فقـط‌نـسوزونی!»
تـوی‌خـیمه‌بـرای‌یکی‌از‌بچـه‌هـا‌جشـن‌تـولـد‌گرفـتند.شـروع‌ڪردنـد‌مسخـره‌بـازی.کیک‌وموز‌با‌پـوست‌را‌ریخـتند‌تـوی‌شیـر‌برنـج.رانـی‌هـم‌قـاتۍاش‌ڪردنـد.بادستِ‌کـثیف‌بـه‌هـم‌‌میزدنـد.تـا‌جـایی‌کثـیف‌بـازۍ‌شد‌کہ‌دیـگر‌کسۍ‌لـب‌به‌خـواراڪی‌هـا‌نـزد.فقـط‌محـمدحـسین‌نشسـت‌بہ‌خـوردن!
#شهید‌محمدحسین‌محمدخانے
#خادم‌یـا‌رقیہ
https://eitaa.com/joinchat/4012245048C42ddbe23a3