بچه که بودم و سخنرانان بالای منبر خطبه های علی (ع) را می خواندند پیش خودم فکر می کردم؛ این امام اول چقدر از خودش تعریف کرده است... بهمان گفته بودند آدمهای خوب متواضع اند از خودشان تعریف نمی کنند ... حالا اما میفهمم چرا... حالا که پاره های نهج البلاغه را می خوانم، گریه ام میگیرد ... گریه ام می گیرد... از اینکه هر وقت می خواسته خطبه بخواند، مجبور بوده به جای اینکه حرفش را بزند هی اولش بگوید: یادتان نیست غدیر را؟!! یادتان نیست من با پیامبر بودم؟ ببینید ، من همانم که ... حرفم را گوش کنید ... چه اوضاعی بوده که آن مرد مجبور بوده مدام خودش را معرفی کند؟ #سه_روز_تا_غدیر