در حکایت سعدی از گلستان، حلم شتر در برابر کودک ناآگاه که مهارش را در دست دارد، نمادی از مدارای عقل با جهالت است: «اما اگر دره‌ای هولناک پیش آید، زمام از کفش در گسلاند... که هنگام درشتی، ملاطفت مذموم است.» این تمثیل، خوانشی ژرف از مرز عقلانیت در روابط خصمانه ارائه می‌دهد. در سیاست بین‌الملل نیز، رفتار قدرت‌های بزرگ گاه کودکانه، پیش‌بینی‌ناپذیر و بی‌اعتنا به تبعات بلندمدت است؛ حال آن‌که بازیگر خردمند، تا پیش از دره هلاکت، صبر پیشه می‌کند. حکمت سعدی در برابر خوش‌خیالی دیپلماتیک هشدار می‌دهد: «دشمن به ملاطفت دوست نگردد، بلکه طمع زیادت کند». این نگاه، راهنمایی برای کشوری است که با هجوم فشارها و فتنه‌ها، باید میان حلم و پاسخ، تمایزی راهبردی برقرار سازد. آنگاه که صبر مایه طمع می‌شود، درشتی نه تنها مشروع، بلکه عقلانی‌ترین پاسخ برای حفظ توازن و بقاء است. مقاله تحلیلی در سایت نبض 🔺Https://eitaa.com/NEKBATIMES