در این سال ها پس از هر حادثه یا اتفاق ناگواری برای یک روحانی یا یک طلبه، بلندگوها و رسانه های خارجی و دنباله های داخلی آنها ناله ی وا اسلامایشان بلند می‌شود و نظام ولایت فقیه را مقصر از بین رفتن محبوبیت روحانیت قلمداد می‌کنند. البته روحانیت گوشه نشینِ عافیت طلب و زینت المجالس، محبوب طاغوت هم خواهد بود. غافل از اینکه روحانیت در زمان مشروطه و پهلوی اول و دوم یکی از تاریک‌ترین و سیاه ترین دوران محبوبیتش را در تاریخ گذرانده است. این انقلاب خمینی بود که روحانیت و اسلام را از ورطه نابودی رهانید. نمونه آن بر دار رفتن فقیه مجاهد آيت الله شیخ فضل الله نوری در جریان نهضت مشروطه است که در پایین دار عمامه از سرش کشیده و بر جنازه اش ادرار کردند. چنین جسارتی بر جنازه یک انسان سوای از دین و مذهب او جای گلایه و مذمت است چه رسد بر جنازه یک آیت الله مسلمان! اما همین مردم از شهادت آيت الله مطهری در سال ۱۳۵۸ تا شهادت آيت الله سلیمانی در ۱۴۰۲ چه استقبال با شکوهی در مراسم تشییع پیکر این دو روحانی مبارز و انقلابی کردند. وانگهی در زمان مشروطه نه خبری از بمباران روح و روان مردم توسط شبکه های مجازی بود و نه خبری از مسئولیت های کلان توسط روحانیت. اینکه در این دوران گذار انقلاب اسلامی بسوی تمدن اسلامی روحانیت برای آرمان های اسلام چهار تا چَک از بی‌خردان و نا اهلان بخورد یا عمامه اش توسط گلوله دشمنان خضاب شود؛ جای گلایه و تعجب ندارد که هیچ البته نشان از مسیر درست و استواری روحانیت بر پیمان و عهد خویش با مولایش امام زمان عج است. احیای تمدن اسلامی و نبرد با دشمنان اسلام قطعا سختی دارد قطعا خون می‌طلبد اما این مسیر با انقلاب ۵۷ شروع شده و از حرکت باز نخواهد ایستاد. اللهم وَفِّقْنا لِما تُحِبُّ وَ تَرضي. اللهم اجعل عواقب امورنا خيراً. سید محمد صادق ضیائی نیا