خبرگزاری بین المللی شفقنا: 🔴 علامه جعفری: علی (ع) چون با خودش گفت و گو کرده بود، می توانست با بشر سخن بگوید ⬅️ علی (ع) چون با خودش گفت و گو کرده بود، می توانست با بشر سخن بگوید. کسی که خودش را هرگز مخاطب قرار نداده باشد نمی تواند با بشر حرف بزند….. ⬅️ علی ابن ابی طالب شدید القوی بود، از نیروی قوی برخوردار بود. شاید معاویه متوجه نشد "ضرار بن ضمره" چه می گوید. چرا خیلی قوی بود؟ چون مالک خویشتن بود. هیچ مهم این نیست که شما مالک جهان هستی بشوید. مهم نیست مالک جز من، مالک جز خود - آن خودی که ما می شناسیم - ممکن می شود، اما مالک خویشتن شدن مهم است. چرا شدید القوی نباشد؟ مالک خویشتن بود. ⬅️ «حکمت از زبان او برای بشریت سخن می گفت». حکمت سخنی داشت و سخنش را با هر زبانی نمی توانست بگوید. حکیم مطلقی می خواست که برای بشر بگوید و او علی (ع) بود. و تنطق الحکمه من لسانه. ⬅️جوانهای عزیز دقت کنید. هرگز به کسانی که در صدد خاموش کردن شعله های ارزش های انسانی اند گوش ندهید. …. صوت علامه جعفری 👇👇👇 https://fa.shafaqna.com/?p=1556231 ✅بخش اول/ دو رکن اساسىِ شخصیت‌هاى سازنده فرهنگِ پیشروِ انسانیت: بازخوانی کتاب «امام حسین (ع) شهید فرهنگ پیشرو انسانیت» به ­قلم علامه جعفری 🔹 به مناسبت فرارسیدن ایام شهادت سرور و سالار شهیدان، مؤسسه تدوین و نشر آثار علامه جعفری بخش­هایی منتخب از کتاب «امام حسین (ع) شهید فرهنگ پیشرو انسانیت» تألیف علامه فقید محمدتقی جعفری را در اختیار پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه (شفقنا) قرار داده است. آنچه از نظر مخاطبان گرامی می گذرد، بخشی از این کتاب گرانقدر است. دو رکن اساسىِ شخصیت‌هاى سازنده فرهنگِ پیشروِ انسانیت که هر دو در شخصیت امام حسین(ع) در حد اعلا وجود داشت. رکن یکم ـ عامل ارثى رکن دوم ـ عامل تعلیم و تربیت و محیط براى انعقاد و فعالیت یک شخصیت سازنده فرهنگ پیشرو انسانیت، دو رکن اساسى لازم است. این قضیه به عنوان یک اصل، یا قانون تشکل سازمان شخصیت، مورد قبول علماى علوم انسانى است، که عناصر شخصیت هر انسان، به طور معمول در همان اوان زندگى منعقد مى‌گردد و اصول و عناصر ثابت را از ارتباط با دو قلمرو برون و درون به دست مى‌آورد و در خود متشکل مى‌سازد و با حرکت در جاده پرپیچ و خم و پرفراز و نشیب حیات، به فعالیت و مدیریت مى‌پردازد. امام حسین (ع)، این شخصیت بزرگ، اصول و عناصر ثابت خود را ـ از دو قلمرو درونى و برونى ـ و از حیث عظمت و اصالت دریافته بود.[1] الف ـ قلمرو درونى: طهارت و نزاهت فوق‌العاده سلسله نسبى که واسطه انتقال آن امام به عرصه وجود شده بود. در زیارت هفتم آن حضرت، چنین مى‌خوانیم : یا مَوْلاىَ، یا أَبا عَبْدِاللهِ، أَشْهَدُ أَنَّک کنْتَ نُوراً فِى‌الاَصْلابِ الشّامِخَهِ وَالاَرْحامِ الْمُطَهَّرَهِ لَمْ تُنَجِّسْک الْجاهِلیهُ بِأَنْجاسِها وَلَمْ تُلْبِسْک مِنْ مُدْلَهِمّاتِ ثِیابِهَا[2] «اى سرور من، اى اباعبدالله، شهادت مى‌دهم به این که تو نورى در اصلاب عالى و ارحام پاک بودى که جاهلیت با پلیدى‌هایش تو را آلوده نساخته و با پوشاک‌هاى کثیفش تو را نپوشانده است.» به همین جهت است که مى‌توان گفت: حرکت امام حسین (ع) دامنه همان جریان نورانى بود که پیش از ورود به نشئه طبیعت، رو به مقصد ملکوتى، آن را سپرى نموده بود https://fa.shafaqna.com/?p=1613046 جزئیات 👆👆👆 🌍 | خبرگزاری بین المللی شفقنا 🆔 @shafaqna_com