✅بخش دوم/ امام حسین (ع) موجودیت خود را در آهنگ اصلىِ هستى دریافته بود: به ­قلم علامه جعفری 🔹چنان نبود که آن فرزند بنیان‌گذار اسلام، چشم باز کرد و یزید و یزیدیان را دید. او سالیان متمادى بود که خون دل مى‌خورد و مُهر سکوت بر لبانش بود. چرا؟ در این‌جا نمونه‌اى از عوامل خون دل خوردن حسین و بادهاى تند و خزانى را که برگلزار روح‌بخش اسلام وزیدن گرفته بود، متذکر مى‌شویم : * او با چشمان خود، گرفتارى‌هاى بسیار سختى را که براى پدر بزرگوارش على‌بن ابى‌طالب (ع) به‌وجودآورده‌بودند، دیده بود.این‌ناگوارى‌ها هیچ علتى جز ریاست‌پرستى و هوسرانى و حسادت نداشت. * او سخنان پدر نازنین خود را که از دل پرهیجان و اندوهگین او سر مى‌کشید، شنیده بود. * او هرگز نمى‌توانست این جمله را که: «فَصَبَرتُ وَفی العَینِ قَذًى، وَفی الْحَلْقِ شَجًا»[2] (من تحمل کردم، در حالى که خاشاک در چشمم و اندوه سخت در گلویم بود) فراموش کند. * او دیده بود که دروگر سیاست‌هاى ماکیاولى، داس برّان بر دست، بر سر عده‌اى از بهترین انسان‌هاى کمال‌یافته که اعضاى وفادار مکتب پدربزرگوارش على (ع) بودند، تاختن آورده، آن‌ها را درو کرد و از بین برد. به عنوان نمونه : *او ابوذر غفارى را که به علت حمایت از اصلاح و تنظیم معیشت مردم و طرفدارى از مکتبِ «تساوى در حقوق» که از انسانى‌ترین مبانى اسلام است تبعید شده بود، با چشمانى اشکبار و دلى اندوهگین، بدرقه کرده بود. همان ابوذر که دو امام بزرگوار (امام حسن و امام حسین (ع) ) در موقع وداع، او را «عمو» خطاب کرده، فرموده بودند: «یا عمّاه» (اى عموى ما). این کلمه پرمحتوا، شایستگىِ برادر بودنِ ابوذر را با على (ع) که پیامبراسلام او را برادر خود مى‌دانست، با کمال وضوح اثبات مى‌کند. https://fa.shafaqna.com/news/1613094 جزئیات👆👆👆 🌍 | خبرگزاری بین المللی شفقنا 🆔 @shafaqna_com