🔴 طناب آویخته ی خدا ✍ حضرت آیت الله جوادی آملی ⬅️ این را بارها ملاحظه فرمودید که خدا قرآن را نازل کرد، باران را هم خدا نازل می کند؛ امّا نه آنجوری که خدا باران را نازل کرد، قرآن را نازل کرد! باران را به زمین القاء کرد، یعنی " انداخت "؛ قرآن را به زمین " آویخت "، نه انداخت‌. قرآن یک حبل متینی است که یک طرفش به دست خداست، یک طرفش به دست ما. این در آن بیان نورانی (انّی تارک فیکم الثقلین)*، این مضمون در آن حدیث شریف آمده است که کتاب الله که ثَقل اکبر است، (احد طرفیه بید الله _ سبحانه و تعالی _ و الطّرف الآخر بایدیکم)*. اگر خدا این حبل را القاء کرده باشد، حبل انداخته شده مشکل خودش را حل نمی کند؛ اعتصام به حبل انداخته شده چه اثری دارد؟! این حبل آویخته است که به جای بلند و محکم بسته است که اعتصام به او باعث نجات است. بنابراین اصل اوّل این است که خدا نه آنجوری که برف و باران و تگرگ را نازل کرد، قرآن را نازل کرد؛ بلکه قرآن را آویخت تا ما را بالا ببرد. -------------------------------------------- 📌 وسائل الشیعه / جلد ۲۷ / صفحه ۳۴ 📌 الخصال / جلد ۱ / صفحه ۶۶ 📋 درس اخلاق 📆 قم ؛ ۱۳۹۲/۱۱/۰۳