🔴اهميت كربلا و تبیین درست حرکت امام حسین (ع)/ گفتاری از مرحوم آیت الله العظمی صانعی
آنچه در حادثه كربلا وجود دارد مظلومیت است، خون بر شمشیر پیروز است، نه شمشیر بر خون. حركت ابى‌عبداللّه یک حركتى است كه امام باید براى خدا و حفظ اسلام صدمه بخورد. از اول كه راه افتاد، گفت من می‌روم، همه هم گفتند ابى‌عبداللّه به سفر می‌رود و به شهادت می‌رسد.
اینکه ابى‌عبداللّه (ع) براى حركتش خواب دید، پیامبر (ص) را هم در خواب دید، پیامبر هم به او گفت برو، آیا واقعاً همه مدرک و سند این واقعه خواب بود؟! این همه جریان‌هاى تاریخى از زمان آدم تا آن زمان مؤثر نبود؟ قضیه مثل روز روشن بود، اصلاً احتیاج ندارد بگوید خواب دیدم، اما وقتى اباعبداللّه با افرادى روبه‌رو می‌شود كه درک کافی برای فهم مسائل ندارند، می‌گویند آقا نرو برای شما از فرماندار امان‌نامه می‌گیریم! اباعبداللّه (ع) نمی‌تواند اوضاع سیاسى زمانه را برای چنین شخصی بیان كند، چنین شخصی را باید با همان خوابى كه دیده است، قانع کند، می‌گوید: جدم را در خواب دیدم كه باید بروم عراق. می‌گوید: چرا زن و بچه را می‌برى؟! باز اینجا هم نمی‌تواند بگوید این زن و بچه را می‌برم، چون من قدرت تبلیغى ندارم، من هیچ رسانه‌اى در اختیارم نیست كه بتوانم تبلیغ كنم، این زن و بچه را می‌برم كه این‌ها وسیله تبلیغ من باشند، بر این اساس می فرماید: «إِنَّ الله قَدْ شَاءَ أَنْ يَرَاهُنَ سَبَايَا»؛[۷] این اسارتى كه در كنارش حفظ شهادت و در كنارش ترویج شهادت است.
عزادارى سنتى را باید حفظ کنید. مرحوم میرزای نورى در كتاب تحریفات عاشورا می‌گوید مسائل موهون و سبک را به ابى‌عبداللّه (ع) نسبت ندهیم. مواظب باشید احادیث ضعیف و موهون، یعنى چیزهایی كه جامعه نمی‌پذیرد، مستمع نمی‌پذیرد، بیان نکنید. ایشان براى مسائل موهون مثال می‌زند و می‌گوید: یک كسى گفت در یک كتابى نوشته است لشكر سواره كه آمدند با ابى‌عبداللّه بجنگند، هفت‌صد و پنجاه هزار نفر بودند، لشکر پیاده دو كرور بودند. سابق‌ها به كرور پانصد هزار می‌گفتند، دو كرور بودند، یعنى یک میلیون نفر، یعنى در حقیقت یک میلیون و هفت‌صد و پنجاه هزار نیرو جمع كرده! چطور این‌ها را جمع كرد؟ چطور وسیله تهیه كردند؟ چطور در این بیابان جا شدند؟ اینطور مسائل موهون را براى مردم بیان نكنید. آنچه را كه مستمع ما، طرف خطاب ما نمی‌پذیرد، الزام به گفتنش نداریم، بلكه گفتنش حرام است، چون وهن به مذهب است. مطالب موهون را نباید گفت كه وهن به شیعه و مذهب بشود.
هدف و فلسفه عزادارى هم باید حفظ بشود. در گذشته سنت حسنه این بود که در كنار مجلس روضه مطالب دینى بیان می‌شد، از اول نگوییم السلام علیک یا اباعبداللّه، قبلش برای مردم یک مقدار مطالب دینى بگوییم، بعد سراغ روضه و سراغ ذكر مصیبت برویم كه باید ذكر مصیبت و سنت حسنه حفظ بشود.
مسائل دینى را هم كه می‌خواهید بیان کنید، از مسائلى كه ممكن است نتوانید جواب بدهید، نگویید، اگر مسائل شبهه‌دار و مشكل‌دار است، بیان نکنید، چون آن جوانى كه پاى منبر ما نشسته است، نمی‌تواند بپذیرد، بعد اشكال می‌كند و شما نمی‌توانید جواب او را بدهید و او از دین برمی‌گردد
متن کامل در سایت:
https://fa.shafaqna.com/news/2069875/
@shafaqna_com