🔴تاریخ ما را بهیاد خواهد آورد
👈سخنی با آنانکه هنگام تجاوز با استدلال اینکه قربانی متجاوز را تحریک کرده است، قربانی را محکوم می‌کنند
🔹نیکو سرخوش، مترجم، نویسنده و دکتری علوم سیاسی در نخستین روزهای تجاوز اسرائیل به ایران در پستی اینستاگرامی با محکومیت سکوت روشنفکران در قبال این واقعه نوشت: «اینجا ایران است و تاریخ ما را به یاد خواهد آورد. چهار روز از جنگ تحمیلی اسرائیل به ایران می‌گذرد، نود درصد کشته‌شدگان کودکان و غیرنظامیان هستند. اما بسیاری از نخبگان سیاسی یا به اصطلاح روشنفکران اعم از راست و چپ، بسیاری از جایزه‌بگیران حرفه‌ای صلح جهانی، بسیاری از جایزه‌بگیران سینمایی، بسیاری از فعالان «زن، زندگی، آزادی» و بسیاری از نویسندگان و مترجمان این مرزوبوم سکوت کرده‌اند. منتظر چه هستید؟» او دوم تیرماه نیز در مقاله‌ای بلند به همین موضوع پرداخت.
🔹برخی تجاوز اسرائیل به ایران را گشایشی برای رهایی ایران تلقی کردند. تکلیف با این عده روشن است و طرف صحبت من این جماعت نیست، کسانی‌که به‌سرعت بوی کباب شنیدند و آب‌ندیده، لخت شدند. خطابِ من در آن پست کوتاه اینستاگرامی کسانی بود که صلح‌طلب‌اند و مخالف جنگ اما حاضر نیستند رک‌وپوست‌کنده اسرائیل را به‌دلیل این حمله وحشیانه محکوم کنند. این افراد می‌کوشند در منطقه‌ای امن، وسط‌بازی کنند زیرا معتقدند نخست باید به تحریکات حکومت ایران در این جنگ‌افروزی یا به‌تعبیری «به نقش مخرب حاکمیت ایران در این منازعه» پرداخت (امثال محمد مالجو و طیفی از چپ‌های ایرانی).
🔹برندگان صلح نوبل و برندگان سینمایی پس از درنگی طولانی بیانیه‌ای صادر می‌کنند مبنی‌بر اینکه ایران باید دست از غنی‌سازی بردارد و... اما این نیک‌سیرتان گویا در خواب بودند وقتی ایران پای میز مذاکره مورد حمله قرار گرفت. وانگهی آیا این خیراندیشان ضمانت می‌دهند که دولت‌های متمدن بعد از غنی‌سازی، درخواست توقف تسلیحات موشکی را نکنند. تازه گیریم که همه اینها برچیده شد، آیا تضمین می‌دهند که ایران بعد از تمکین در برابر این کشورها مورد تهاجم نظامی قرار نگیرد و پاره‌پاره نشود؟ همان کاری که با لیبی کردند و دیدیم. سوریه را از یاد نبریم.
🔹بسیاری بر این باورند که نخست باید تکلیف را با حاکمیت روشن کرد و بعد سراغ محکومیت متجاوز رفت زیرا عملکرد حاکمیت موجب جنگ‌افروزی شده. آیا در جنگ‌های ایران و روس، ایرانیان به‌جای دفاع از کشور اقدام به نکوهش یا انتقاد از یا فساد دولت قاجار کردند؟ در جنگ ایران و عراق چه کردیم؟ در حین تجاوز آشکار نظامی، جایی برای ماندن در منطقه خاکستری نیست. باید بی‌درنگ حمله غیرقانونی و نامشروع به ایران را محکوم کرد، از تمامیت ارضی کشور دفاع کرد، عمیقاً نگران تجزیه و پروژه بالکانیزه‌کردن ایران بود و برای تمام شهدا سوگواری کرد.
🔹بی‌شک سیستم ایران نیز مقصر است زیرا باید هوشمندانه‌تر و بدون جنجال و ایراد شعارهای «مرگ بر...»، مراقب تحرکات اسرائیل می‌بود، باید موثرتر به وضعیت معیشتی فرودستان، مبارزه با فساد و رانت می‌پرداخت و به آزادی‌های اجتماعی مجال بروز می‌داد. برادران به‌جای واردکردن اجناس پول‌ساز باید درصدد واردکردن تسلیحات نظامی بیشتر، کارآمدتر و مهندسی معکوس می‌بودند. سیستم به جای درگیری تن‌به‌تن با زنان در کف خیابان باید به فکر حل مسائلی چون بحران محیط‌زیست، خشکسالی و البته توسعه زیرساخت‌ها می‌بود و به‌جای دستگیری برخی منتقدان درصدد بهبود رابطه خود با مردم برمی‌آمد.
🔹کسانی معتقدند حکومت ایران گرچه هرگز به هیچ کشوری حمله نظامی نکرده اما در این سال‌ها تحریک به حمله کرده است! این حرف من را یاد اظهارنظر افرادی می‌اندازد که هنگام تجاوز، قربانی تجاوز را مورد اتهام قرار می‌دهند که به‌دلایلی طرف مقابل را تحریک کرده است و باید هم مورد تجاوز قرار گیرد! همواره می‌توان به قربانی گفت که تو خطا کردی و لازم بود با لباس مناسب، ظاهر می‌شدی تا مورد تجاوز قرار نگیری. شاید این حرف درست باشد اما عدم‌رعایت پوشش خشونت فاحش تجاوز یا قتل قربانی را توجیه نمی‌کند.
🔹احمد زیدآبادی معتقد است حرف فایده‌ای ندارد و چرا باید اصلاً اظهارنظر کنیم و همه اینها چیزی نیست جز «لفاظی». از ایشان باید پرسید مگر خود شما در این سال‌ها در مقام روزنامه‌نگار، کاری جز حرف‌زدن انجام داده‌اید؟ شما که فیل هوا نکردید یا اسلحه به دست نگرفتید، حرف زدید برادر، حرف و همچنان هم حرف می‌زنید. اما همین حرف‌زدن سبب شد به زندان بیفتید. پس حرف فقط «لفاظی» نیست و نیرو و اثرگذاری خود را دارد. پس در این لحظات بحرانی ، حرف درست را از مخاطب‌تان و از تاریخ ایران دریغ نکنید. / گروه فرهنگ هم‌میهن
🆔 @shafaqna_com